Reeds eind 1941, na de inval in de Sovjet-Unie, ontstond aan Duitse zijde het idee tot collaboratie met de islamitische volkeren van de Sovjet-Unie. Hoewel Hitler en het opperbevel sceptisch stonden tegenover samenwerking met ‘Sovjetburgers’ om Moskou te verslaan, was iedereen het er over eens dat de islamitische volkeren van de Kaukasus en de Krim redelijk betrouwbare bondgenoten waren. Vooral de Turkmenen werden vertrouwd. Dit leidde tot een zeer grootschalige militaire en politieke samenwerking. Ook de SS sloot zich hierbij aan en richtte de divisie ‘Neu Turkestan’ op met hulp van de Groot-Moefti uit Jeruzalem. De samenwerking kwam te laat en leed onder de onoverbrugbare verschillen tussen de diverse ideologieën. Het experiment kon niet anders dan in een drama eindigen. Ook de collaboratie op de Balkan komt aan bod, waar Islamitische vrijwilligers dienst deden in de rijen van de Waffen-SS.
