Ergens in Libanon 22 november 1966 De zon stond pal boven hem als een overheersende witte vlek aan de wolkeloze hemel. Het deed pijn aan de ogen, zijn lippen waren kurkdroog. Hij zat gehurkt in het zand en zag de Piper sierlijk achter de rotsen verdwijnen zonder veel gerucht. De wind zat noord-west. Hij had mazzel. Bij een struik cholla-cactussen met paarse bloemen, bleef hij staan en keek op zijn uurwerk. Over dertig minuten zou hij er zijn. Hij klom over de rotsen en wachtte een ogenblik. Hij hing zijn veldfles strakker aan zijn gordel, gespte zijn camera?s hoger op zijn borst. Als een panter spurtte hij verder door het mulle zand. Het was stil in de woestijn. Alsof hij alleen op de wereld was. Bij een zwarte rots bleef hij staan. Daar was het kamp. Twee commando?s maakten een praatje. Hun helmen blonken in de zon. Hij voelde hoe de hitte in golven om hem heen wervelde. Opletten nu.
