Een vrouw bestudeert haar mouches volantes, de bewegende, troebele sliertjes die je ziet als je je ogen dichtknijpt. De plek waar ze zich bevindt lijkt in niets op de conferentie in Helsinki waar ze eigenlijk zou moeten zijn. Niemand weet dat ze hier is. In het donker van haar schuilplaats overdenkt ze wat er is gebeurd op de ochtend van vertrek en hoe het zover heeft kunnen komen. Levend op de vierkante meter dringt ze door tot het diepst van haar gedachten. Onderdak toont een vrouw die toegeeft aan het universele verlangen om uit je leven te verdwijnen. Opgesloten in de kleine ruimte waarin ze zich verschanst, vecht ze zich vrij van alles wat haar daarbuiten zo beheerst. In zinderend waarnemersproza, zintuigelijk en eerlijk, ontleedt Elisabeth van Nimwegen het leven van haar hoofdpersoon tot op het bot. Het is zedenschets, zuivering, therapie en dikke middelvinger tegelijk.
