Een uitdagend pleidooi om meer kwetsbaarheid toe te laten in onze maatschappij. Eerst een mossel van de chef voor Steven, dan een mossel met look voor zichzelf. Pierre wisselt af, want hij heeft zelf ook honger. Maar het gaat aardig. Eén mossel van de chef is tot bij de buren van tafel twaalf gevlogen, maar die konden er gelukkig om lachen. Alleen het kwijldoekje rond Stevens nek durft Pierre niet aan te raken. Hij gebruikt zijn servet in de plaats. Isabelle kijkt vertederd toe. Ze weet niet wat er met haar vader is gebeurd, maar ze had nooit verwacht dat ze dit nog zou mogen aanschouwen. Haar liefdesverdriet en het proces zijn even helemaal weg. Ze wil dit moment vasthouden. Ze zou een foto willen nemen, maar wil het haar vader ook niet té ongemakkelijk maken. Ze kan maar beter doen alsof ze 't gewoon normaal vindt.
