Na de oorlog leefde er, behalve respect voor de mensen die geleden hadden in de kampen, ook schaamte, twijfel en achterdocht. De wereld wilde geloven in vrede. De zwarte jaren moesten worden vergeten. En dus werd er gezwegen. Dat stilzwijgen duurde lang: 'Ik heb mijn verhaal pas jaren later voor het eerst naar buiten gebracht, hortend en stotend, en het was alsof een blok van duizend kilo van mijn hoofd viel.' Roger Rutten zocht de kinderen en nabestaanden van verzetsmensen op, en zocht in archieven. Ongeweten (familie-)geschiedenissen kwamen aan het licht. En ook het kluwen van verzetsmensen en 'zwarten' in de Limburgse mijnstreek en de Maaskant.
