"Waarom en voor wie heb ik gemeend het boek toch zelf te moeten schrijven? Allereerst ter vertroosting van de kinderen van Joden, verzetsmensen en fascisten die de Tweede Wereldoorlog en de nasleep daarvan hebben moeten meemaken en die als ongewilde slachtoffers van de trauma's en wanen van hun ouders daaronder zwaar geleden hebben. Velen, maar helaas niet allen van hen hebben desondanks alsnog hun weg in het leven kunnen vinden. Ook ik dacht mijn weg in het leven gevonden te hebben, maar na de dood van mijn zo dierbare Nanny, blijkt nu dat alleen zij mij overeind heeft gehouden en dat mijn oude angsten weer zijn bovengekomen."
