Hoe ben ik er toe gekomen om mijn oorlogsherinneringen eerst nu, zeventig jaar na het einde van de tweede wereldoorlog, op te schrijven? Mijn Amerikaanse kleinzoon, toen acht jaar, kwam enkele jaren geleden bij mij voor een interview, toen ik in de USA was. Voor zijn schoolklas had hij de opdracht gekregen om een van zijn grootouders te vragen naar haar of zijn jeugd en daar een verhaal over te schrijven. Ik vond het een eer dat hij mij daarvoor had uitgekozen.
Tijdens het gesprek kwam in mijn jeugdjarenverhaal natuurlijk ook de wereldoorlog 1940-1945 ter sprake, dat een groot deel daarvan uitmaakte. Zijn verslag werd heel goed ontvangen in zijn klas en het bleek mij, dat de school erg geïnteresserd was in mijn oorlogservaringen. Daarop ben ik deze herinneringen gaan opschrijven. In de eerste plaats voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar toen ook mijn familie er naar ging vragen en ik de mogelijkheid kreeg hiervan een boek uit te geven, heb ik niet geaarzeld. Het resultaat ligt hier voor u.
Misschien is dit boek vooral voor kinderen van deze tijd een aanwijzing, dat niet alles altijd vanzelfsprekend is en dat de toekomst, net als toen voor mij, heel anders kan verlopen. Mijn rustige leventje in een hecht, evenwichtig en liefdevol gezin werd abrupt veranderd in een soms heel angstig bestaan. Ik realiseer mij nu wel dat ik van die tijd veel heb geleerd en ik er in mijn hele verdere leven ook voordeel van heb gehad.
