Het vehikel van het geloof is, na het woord, het beeld. Dit essay wil een lans breken opdat kunst en kerk elkaar ontmoeten en samen dialogeren. In het betoog ervan wordt het woord 'kerk' echter minder gebruikt omdat de auteur niet bedoelt om kunst opnieuw in dienst te stellen van de kerk. De lezer wordt daarentegen meegenomen naar de ziel als voedingsbodem voor kunst die een toegangspoort naar het geloof kan zijn. De beschouwingen zijn als stapstenen waar het kennelijk goed zoeken is naar innerlijkheid en rust, stilte en tijd. Zij zijn de vrucht van beschouwen - van kijken dus.
