'Opgang' beschrijft de onmogelijke liefde gedurende de bijna volledige mensenlevens van de twee hoofdpersonen, de Nederlander Darnoc Breed en de Oostenrijkse Lotti Kleiner. De omstandigheden maken dat zij pas op gevorderde leeftijd hun voorbestemming werkelijk ter hand kunnen nemen. Zij groeien in de loop van hun leven tot een rijpheid en wijsheid die elke vorm van narcisme al heel snel achter zich laat, hetgeen hun geografische en fysieke separatie alleen maar dieper voelbaar maakt, ook voor de lezer.
Het verhaal begint vlak voor het einde en eindigt vlak na het begin. Dan wordt ook pas stapsgewijs, en toch als bij donderslag, de volle omvang duidelijk van wat er werkelijk in de tussentijd aan de hand is geweest. Al bevat het verhaal op tal van plaatsen licht verborgen vooruitwijzingen, het einde grijpt de lezer bij de strot. Het is even begrijpelijk en legitiem als bizar en groots. Ook sluit het boek daarmee een zeer actueel thema in en de geheel eigen uitwerking ervan door de schrijver. De ontknoping is er een die haar weerga niet kent, noch in de literatuur noch in het huidige leven: een volstrekt altruïstische daad, die getuigt van alles wat de personages in zich hebben.
De tweede roman in 2017 van Coen Theelen, 'Opgang', is een romantische tragedie, meer of in minder in de aloude traditie van verhalen als Tristan en Isolde (7de eeuw), Troilus en Criseyde (Chaucer, 1387!), Romeo en Juliet (1599), Cathy en Heathcliff (Wuthering Heights, 1847), of enigszins Jane Eyre en Rochester (1847) enzovoort enzovoort, maar dan anders. In de traditionele tragedie gaat het om de onmogelijke liefde tussen twee jongelingen; onmogelijk doorgaans vanwege een conflicterende sociale achtergrond (oorlog, vete, religie, sociale klasse). Beiden slaan of één van beiden slaat voortijdig de hand aan zichzelf naar aanleiding van een misverstand voortvloeiend uit het confict, of komt anderszins zeer dramatisch aan het eind. Het betreft altijd een uiterst narcistische daad of omstandigheid, doordrenkt van zelfmedelijden. U zult kunnen lezen hoe weinig narcisme en zelfmedelijden in 'Opgang' een rol spelen, en wat daarvoor in de plaats komt.
Het verhaal begint vlak voor het einde en eindigt vlak na het begin. Dan wordt ook pas stapsgewijs, en toch als bij donderslag, de volle omvang duidelijk van wat er werkelijk in de tussentijd aan de hand is geweest. Al bevat het verhaal op tal van plaatsen licht verborgen vooruitwijzingen, het einde grijpt de lezer bij de strot. Het is even begrijpelijk en legitiem als bizar en groots. Ook sluit het boek daarmee een zeer actueel thema in en de geheel eigen uitwerking ervan door de schrijver. De ontknoping is er een die haar weerga niet kent, noch in de literatuur noch in het huidige leven: een volstrekt altruïstische daad, die getuigt van alles wat de personages in zich hebben.
De tweede roman in 2017 van Coen Theelen, 'Opgang', is een romantische tragedie, meer of in minder in de aloude traditie van verhalen als Tristan en Isolde (7de eeuw), Troilus en Criseyde (Chaucer, 1387!), Romeo en Juliet (1599), Cathy en Heathcliff (Wuthering Heights, 1847), of enigszins Jane Eyre en Rochester (1847) enzovoort enzovoort, maar dan anders. In de traditionele tragedie gaat het om de onmogelijke liefde tussen twee jongelingen; onmogelijk doorgaans vanwege een conflicterende sociale achtergrond (oorlog, vete, religie, sociale klasse). Beiden slaan of één van beiden slaat voortijdig de hand aan zichzelf naar aanleiding van een misverstand voortvloeiend uit het confict, of komt anderszins zeer dramatisch aan het eind. Het betreft altijd een uiterst narcistische daad of omstandigheid, doordrenkt van zelfmedelijden. U zult kunnen lezen hoe weinig narcisme en zelfmedelijden in 'Opgang' een rol spelen, en wat daarvoor in de plaats komt.
