De hoed van tante Jeannot

Een voorstad van Brussel kort na de oorlog. De lucht zindert van de pas verworven vrijheid. Het leven is voor even ontsnapt aan de conventies. Er heerst een aanstekelijke wanorde. Het gezin van de Veuve De Kuyper deelt op zijn manier in de onbeteugelde stemming. Weliswaar staat het buiten de goede orde - er is immers geen vader en er is weinig geld - maar dat wordt niet als last ervaren. Integendeel, het lijkt daaruit kracht en vitaliteit te putten: de dagelijkse bezigheden en zorgen zijn er op een onnadrukkelijke manier verstrengeld met kunst en esthetica. Misschien zijn die woorden wel te zwaarwichtig, want er wordt nogal onbekommerd omgesprongen met cultuur. Zij wordt zonder veel onderscheid genoten en in het leven van alledag ingepast. Spelenderwijs ontdekt het kind dat hier in herinnering geroepen wordt, het plezier dat schuilt in de wereld van de verbeelding.
In fragmenten - maar is er in een leven ooit iets meer dan fragmenten - wordt de fascinatie van het kind door die andere wereld, die naast de dagelijkse ligt, gereconstrueerd. De kleine dandy wordt speciaal gegrepen door ballet en film. Waarom? Is het de wereld van de vrouwen waarin hij bij voorkeur verblijft, zijn het de betoverende verhalen van tante Jeannot of is het iets in het eigen lichaam dat, eenmaal gewekt, een uitweg zoekt? Zijn tot een obsessie aanwakkerende hartstocht ervaart hij als iets vreemds, iets onuitsprekelijks, dat hem tegenover de volwassenen en naast de andere kinderen plaatst. Zij maakt hem al vroeg tot een archivaris en een filosoof. Een kinderfilosoof wel te verstaan.