Bernadette Heiligers maakte in 2012 grote indruk met haar biografie Pierre Lauffer. Het bewogen leven van een bevlogen dichter: 'Heiligers zet een standaard neer.', 'De biografie die hij verdiende: een die bewondert en toch niets verzwijgt.', 'De moeite meer dan waard.'.
Als auteur van fictie publiceerde Bernadette Heiligers in 2008 Flecha, een bundel met 33 verhalen in het Papiaments. Schutkleur is haar eerste roman in het Nederlands.
Of ik een vriendenboek voor Harold wil schrijven. Liefst zo gauw mogelijk, want hij gaat binnenkort met pensioen. Gerda doet niet aan vraagtekens. Ze gooit onze vochtige handdoeken met een kloeke zwaai in de kofferbak en kijkt me met half toegeknepen ogen aan. In de late namiddaggloed glimmen haar sproeten als koperen speldenknoppen op haar verbrande huid. Ik hap in een dikke schijf watermeloen om wat seconden weg te kauwen. Het sap trekt een plakkerig spoor naar mijn hals waar het een fondant vormt met het zand, zout en zweet van een dagje strand. In de verte zie ik hoe de deining een aspirant-surfer van de plank kiepert zodat hij duikelend wordt meegesleurd. Precies wat er met mij zou gebeuren als ik mijn neef Harold te ver in mijn hoofd toelaat.
Corine was met haar bruine huidskleur altijd een buitenbeentje in de familie. Nu moet ze een vriendenboek samenstellen voor haar neef Harold, die haar eerst niet zag staan. Ze ziet het als een poging van de familie om met de tijd mee te gaan. Vroeger werd ze weggestopt omdat de familie zich voor haar schaamde. Nu wordt ze op de voorgrond geduwd omdat bruin sociaal juist meetelt. Het vriendenboek maakt bij Corine veel herinneringen los: Hoe haar familie, op Harolds aandringen, de eigen mores van zich af moest schudden om niet primitief over te komen op zijn Nederlandse vrouw Gerda. Hoe vanzelfsprekend Gerda dat eerst vond. Hoe Harold op den duur omsloeg en luidruchtig de eigen cultuur propageerde, terwijl hij met zijn eigen kinderen wel smetteloos Nederlands bleef spreken.
Sinds Corine aan het vriendenboek begon, kost het haar moeite om niet verstrikt te raken in de kluwen van gevoeligheden tussen mensen van verschillende achtergronden. Ze heeft echter geen zin om van alles achter iedere teint te zoeken en laveert tussen de klippen van de sociale en raciale gevoeligheden die onder de oppervlakte in elkaar grijpen.
Als auteur van fictie publiceerde Bernadette Heiligers in 2008 Flecha, een bundel met 33 verhalen in het Papiaments. Schutkleur is haar eerste roman in het Nederlands.
Of ik een vriendenboek voor Harold wil schrijven. Liefst zo gauw mogelijk, want hij gaat binnenkort met pensioen. Gerda doet niet aan vraagtekens. Ze gooit onze vochtige handdoeken met een kloeke zwaai in de kofferbak en kijkt me met half toegeknepen ogen aan. In de late namiddaggloed glimmen haar sproeten als koperen speldenknoppen op haar verbrande huid. Ik hap in een dikke schijf watermeloen om wat seconden weg te kauwen. Het sap trekt een plakkerig spoor naar mijn hals waar het een fondant vormt met het zand, zout en zweet van een dagje strand. In de verte zie ik hoe de deining een aspirant-surfer van de plank kiepert zodat hij duikelend wordt meegesleurd. Precies wat er met mij zou gebeuren als ik mijn neef Harold te ver in mijn hoofd toelaat.
Corine was met haar bruine huidskleur altijd een buitenbeentje in de familie. Nu moet ze een vriendenboek samenstellen voor haar neef Harold, die haar eerst niet zag staan. Ze ziet het als een poging van de familie om met de tijd mee te gaan. Vroeger werd ze weggestopt omdat de familie zich voor haar schaamde. Nu wordt ze op de voorgrond geduwd omdat bruin sociaal juist meetelt. Het vriendenboek maakt bij Corine veel herinneringen los: Hoe haar familie, op Harolds aandringen, de eigen mores van zich af moest schudden om niet primitief over te komen op zijn Nederlandse vrouw Gerda. Hoe vanzelfsprekend Gerda dat eerst vond. Hoe Harold op den duur omsloeg en luidruchtig de eigen cultuur propageerde, terwijl hij met zijn eigen kinderen wel smetteloos Nederlands bleef spreken.
Sinds Corine aan het vriendenboek begon, kost het haar moeite om niet verstrikt te raken in de kluwen van gevoeligheden tussen mensen van verschillende achtergronden. Ze heeft echter geen zin om van alles achter iedere teint te zoeken en laveert tussen de klippen van de sociale en raciale gevoeligheden die onder de oppervlakte in elkaar grijpen.
