In mijn boek Stoplichten Discrimineren Niet, De grote schoonmaak, ga ik uitgebreid in op mijn jeugd, en mijn beginjaren in Nederland. Ik vertel u ook hoe het is om na een zware open hart operatie de draad weer op te pakken, en verder te gaan met je leven.
Hoewel ik graag een sportman had willen zijn, en daar ook zeker het talent voor had, heb ik een groot deel van mijn leven gewerkt bij de Hoogovens in IJmuiden. Deze periode vult ook een groot deel van mijn boeken, want daar heb ik veel meegemaakt: positief maar zeker ook negatief.
Er zijn veel dingen gebeurd in mijn leven, en ik vertel daar heel veel van in mijn boek. De basis van het boek en van het leven is en blijft voor mij: eerlijkheid.
Hoe ik aan de titel Stoplichten Discrimineren Niet ben gekomen, wordt mij vaak gevraagd.
Ik wist al heel lang dat dit de titel moest worden, en ik wil het hier graag uitleggen:
Nadat ik er voor de zoveelste keer een verschrikkelijke nachtdienst op had zitten, en van alles en nog wat had meegemaakt, en met de nare discriminerende opmerkingen van mijn collega’s nog in mijn oren, reed ik richting de poort van de Hoogovens. Nadat ik om onduidelijke redenen ook nog eens op een pesterige manier bij de uitgang van de poort werd gecontroleerd door de terreinwacht, sprong het eerste beste stoplicht dat ik tegenkwam op dat moment van groen op oranje. Met tranen in mijn ogen ben ik gestopt.
Het was alsof er toen een stem in mij opkwam die zei: harde werker, die je bent.. eerlijk, lief mens die je bent… Ik ben de enige die niet discrimineert, want ik let niet op uiterlijk of kleur… vandaar dat ik nu tegen je zeg: dit is de titel van het boek, waarvan ik wil dat je dat van nu af aan gaat schrijven: Stoplichten Discrimineren Niet, en onthoud dat maar goed…
Op dat moment waren mijn tranen verdwenen. Ik kwam om 6 uur in de ochtend thuis, en met deze gedachte in mijn hoofd ben ik rustig gaan slapen.
Het zou uiteindelijk 35 jaar duren voordat ik deze gedachte tot uitvoer heb gebracht, en ik eindelijk gedaan heb wat mij lang geleden, voor dat rode stoplicht, ingegeven werd. Het is een heel verhaal geworden, waarvan ik hoop dat iedereen die het leest er iets van op kan steken, met een lach en een traan…
Over de schrijver
Mijn naam is Horatio Iwan Mehciz (Maze), en ik ben op 18 december 1954 om 10 uur in de ochtend (Surinaamse tijd) geboren in Paramaribo, als oudste zoon van Ilze Veldkamp en Frits Theodorus Alfonsius Mehciz. Later kwamen er een zus en drie broers bij: Ileen, Denneth, Guno en Steven.
Ik heb een mooie jeugd gehad als kind in Suriname, heb mijn opleiding en eerste baantjes daar gehad, en ik ben op 17 jarige leeftijd wegens omstandigheden naar Nederland gekomen. Eerst nog met de bedoeling om zo snel mogelijk terug te gaan, maar later heb ik toch mijn leven hier in dit land opgebouwd.
Hoewel ik graag een sportman had willen zijn, en daar ook zeker het talent voor had, heb ik een groot deel van mijn leven gewerkt bij de Hoogovens in IJmuiden. Deze periode vult ook een groot deel van mijn boeken, want daar heb ik veel meegemaakt: positief maar zeker ook negatief.
Er zijn veel dingen gebeurd in mijn leven, en ik vertel daar heel veel van in mijn boek. De basis van het boek en van het leven is en blijft voor mij: eerlijkheid.
Hoe ik aan de titel Stoplichten Discrimineren Niet ben gekomen, wordt mij vaak gevraagd.
Ik wist al heel lang dat dit de titel moest worden, en ik wil het hier graag uitleggen:
Nadat ik er voor de zoveelste keer een verschrikkelijke nachtdienst op had zitten, en van alles en nog wat had meegemaakt, en met de nare discriminerende opmerkingen van mijn collega’s nog in mijn oren, reed ik richting de poort van de Hoogovens. Nadat ik om onduidelijke redenen ook nog eens op een pesterige manier bij de uitgang van de poort werd gecontroleerd door de terreinwacht, sprong het eerste beste stoplicht dat ik tegenkwam op dat moment van groen op oranje. Met tranen in mijn ogen ben ik gestopt.
Het was alsof er toen een stem in mij opkwam die zei: harde werker, die je bent.. eerlijk, lief mens die je bent… Ik ben de enige die niet discrimineert, want ik let niet op uiterlijk of kleur… vandaar dat ik nu tegen je zeg: dit is de titel van het boek, waarvan ik wil dat je dat van nu af aan gaat schrijven: Stoplichten Discrimineren Niet, en onthoud dat maar goed…
Op dat moment waren mijn tranen verdwenen. Ik kwam om 6 uur in de ochtend thuis, en met deze gedachte in mijn hoofd ben ik rustig gaan slapen.
Het zou uiteindelijk 35 jaar duren voordat ik deze gedachte tot uitvoer heb gebracht, en ik eindelijk gedaan heb wat mij lang geleden, voor dat rode stoplicht, ingegeven werd. Het is een heel verhaal geworden, waarvan ik hoop dat iedereen die het leest er iets van op kan steken, met een lach en een traan…
Over de schrijver
Mijn naam is Horatio Iwan Mehciz (Maze), en ik ben op 18 december 1954 om 10 uur in de ochtend (Surinaamse tijd) geboren in Paramaribo, als oudste zoon van Ilze Veldkamp en Frits Theodorus Alfonsius Mehciz. Later kwamen er een zus en drie broers bij: Ileen, Denneth, Guno en Steven.
Ik heb een mooie jeugd gehad als kind in Suriname, heb mijn opleiding en eerste baantjes daar gehad, en ik ben op 17 jarige leeftijd wegens omstandigheden naar Nederland gekomen. Eerst nog met de bedoeling om zo snel mogelijk terug te gaan, maar later heb ik toch mijn leven hier in dit land opgebouwd.
