Na enkele dichtbundels over ongerepte gebieden, heeft Adrie Krijgsman nu ‘een relaas’ aan zijn oeuvre toegevoegd. Geïnteresseerd in experimentele teksten is 'Tijdgeesten over de tijdlijn' ontstaan, een relaas in tijden van sociale media.
“De woorden slurpen je op en plaatsen je in een werkelijkheid waar je om je heen kijkt en het ene been het andere niet is. Toch ga je verder, je zult wel moeten, want de woorden nemen je mee, laten je even tollen rond je snap-as en verder weer. Is het poëzie?, vroegen Adrie en ik ons; nee en ja. Is het proza?, vroegen Adrie en ik ons, ook; dat nou ook weer niet. Ogen lezen verder, hap, slik, neem je ze in. Je wankelt en valt niet, daarvoor is de taal te sprekend. Woorden bloeien niet open in elkaar, welnee, soms met een klein sprongetje ga je verder óf je wandelt goedgemutst door een landschap (het landschap dat in zijn vorige bundels zo van zich spreken laat) óf je houdt even halt, kijk nog eens goed, glimlacht of fronst. De bundel is een wandeling, welnee, de bundel is uitkijkpost, welnee, de bundel is een samenbal van ongure en lieflijke taalsujetten.” (Egbert Hovenkamp II)
“De woorden slurpen je op en plaatsen je in een werkelijkheid waar je om je heen kijkt en het ene been het andere niet is. Toch ga je verder, je zult wel moeten, want de woorden nemen je mee, laten je even tollen rond je snap-as en verder weer. Is het poëzie?, vroegen Adrie en ik ons; nee en ja. Is het proza?, vroegen Adrie en ik ons, ook; dat nou ook weer niet. Ogen lezen verder, hap, slik, neem je ze in. Je wankelt en valt niet, daarvoor is de taal te sprekend. Woorden bloeien niet open in elkaar, welnee, soms met een klein sprongetje ga je verder óf je wandelt goedgemutst door een landschap (het landschap dat in zijn vorige bundels zo van zich spreken laat) óf je houdt even halt, kijk nog eens goed, glimlacht of fronst. De bundel is een wandeling, welnee, de bundel is uitkijkpost, welnee, de bundel is een samenbal van ongure en lieflijke taalsujetten.” (Egbert Hovenkamp II)
