Deel 20 in de reeks Eigentijdse poëzie
Een vast onderdeel van Freda Kamphuis' poëzie is de haiku: drie regels van vijf, zeven en vijf lettergrepen. Maar waar de klassieke haiku over een ervaring of de registratie van een moment gaat, waarbij na de tweede regel – hoe weinig ruimte ook – bij voorkeur een wending volgt, gaan Freda's haiku's vooral over zichzelf. Ze maakt van de strenge vormbeperking een inspiratiebron. 'Het geheel van een haiku voelt als een taalkundige rekstok, waaromheen je alles kunt verzinnen aan taalconstructies en kronkelweggetjes en toch steeds terugkeert bij de basis van het simpele tellen en schrappen', zegt de dichteres erover. 'Het is een spel, het afwijken van de regels, de variatie op een gegeven.'Een ander vast element wordt gevormd door zogenoemde 'visuele' gedichten, waarbij de vorm wordt bepaald door de inhoud. Die kruisbestuiving van vorm en inhoud komt in Freda's bundel overal terug – om te beginnen in de titel, die TITEL luidt. De titel verwijst naar zichzelf, waardoor allerlei lagen van een titel – de betekenis, het woordbeeld, de functie ervan – samenvallen. 'Ik hou ervan als meerdere lagen of dimensies elkaar ergens bij toeval raken. Dat vind ik vaak van een grote schoonheid', aldus de dichteres.
Een vast onderdeel van Freda Kamphuis' poëzie is de haiku: drie regels van vijf, zeven en vijf lettergrepen. Maar waar de klassieke haiku over een ervaring of de registratie van een moment gaat, waarbij na de tweede regel – hoe weinig ruimte ook – bij voorkeur een wending volgt, gaan Freda's haiku's vooral over zichzelf. Ze maakt van de strenge vormbeperking een inspiratiebron. 'Het geheel van een haiku voelt als een taalkundige rekstok, waaromheen je alles kunt verzinnen aan taalconstructies en kronkelweggetjes en toch steeds terugkeert bij de basis van het simpele tellen en schrappen', zegt de dichteres erover. 'Het is een spel, het afwijken van de regels, de variatie op een gegeven.'Een ander vast element wordt gevormd door zogenoemde 'visuele' gedichten, waarbij de vorm wordt bepaald door de inhoud. Die kruisbestuiving van vorm en inhoud komt in Freda's bundel overal terug – om te beginnen in de titel, die TITEL luidt. De titel verwijst naar zichzelf, waardoor allerlei lagen van een titel – de betekenis, het woordbeeld, de functie ervan – samenvallen. 'Ik hou ervan als meerdere lagen of dimensies elkaar ergens bij toeval raken. Dat vind ik vaak van een grote schoonheid', aldus de dichteres.
