Bart Caron houdt het Vlaamse cultuurbeleid een spiegel voor. Langzaamaan eroderen de ooit bevlogen dimensies. Misschien klinken ze oubollig, zoals volksverheffing, voluntarisme, geloof in de balorigheid van de kunsten en de tegenkracht van cultuur. De oudmodische klank onthult een gestage ontwaarding. Of de brutale ruptuur met de vele plaatselijke cultuurpraktijken. De vermarkting of een overrompelend marktisme als leitmotiv. Waar ooit de cultuur, met inbegrip van media en toerisme, stonden voor enige (misschien soms bombastische) verhevenheid, werkt nu het scherpe mes van het profijt en de economische nuttigheid. De dammen tussen social en privat profit worden deskundig doorbroken. Vaak verpakt in de meest stichtende principes, gevonden bij het quasi heiligverklaarde bedrijfsleven en bij perfide systemen zoals taxshelters.
