'Eerst vermoordden ze mijn broer Moshe. Toen vermoordden ze mijn vader. Toen vermoordden ze mijn broer Bunio. Toen vermoordden ze mijn broer Zachary. Toen vermoordden ze mijn jongste broertje, Herzl. Allen mijn moeder en ik waren nog over. En ik zwoer, ook al was ik nog maar een kind, dat ze mijn moeder niet zouden doden, dat ik haar zou beschermen tegen nazi's en hun collaborateurs. Liefde en haat waren mijn drijfveren. Liefde voor mijn zachte, lieve moeder - en haat voor de wrede moordenaars. En dit is mijn verhaal.' Zo begint het beklemmende levensverhaal van Alicia Appleman, een dertienjarig Pools meisje toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, een volwassen vrouw en moeder van drie kinderen toen ze eindelijk in staat was haar verschrikkelijke ervaringen op te schrijven. Ze schreef haar boek vanuit het perspectief van het jonge meisje dat ze was toen het gruwelijke oorlogsgeweld haar trof. Het resultaat is een even krachtig als gevoelige getuigenis van de onvoorstelbare wreedheden die onschuldige mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog werden aangedaan. Veroordeeld tot een leven in het joodse getto van Buczacz leert Alicia al heel jong dat haar gevecht tegen de Gestapo en SS hopeloos is. Familieleden en vrienden ziet ze één voor één verdwijnen om nooit meer terug te komen. Zelf ontsnapt ze ternauwernood aan deportatie naar een concentratiekamp. Voortdurend op de vlucht, voortdurend hongerig, voortdurend eenzaam probeert ze zich op het Poolse platteland in leven te houden. In een omgeving waar niemand te vertrouwen is, waar hulp kan veranderen in verraad, waar de wreedheden van de Gestapo geen einde kennen, moet ze blijven geloven in menselijke goedheid en blijven vertrouwen op menselijke gebaren: een stuk brood, een versleten jas, een tijdelijke schuilplaats. Wat Alicia's verhaal anders maakt dan de vele andere Holocaustgetuigenissen, zijn haar overtuigende stem, haar schitterende proza en haar doorleefde weergave van mensen en situaties.
