Varí verbouwt al jaren mimosa en olijven, hoog op een rotsachtige berg in het Italiaanse Ligurië, de onherbergzame grensstreek met Frankrijk. De grond is er karig, de Mariabeeldjes zijn afgesleten en de kruisen op de bergtoppen gekromd door de wind. Varí is nagenoeg de enige die nog in zijn gehucht is achtergebleven; in het naburige dorpje Luvaira staat hij bekend als de kluizenaar van Aùrno. Wanneer zijn mimosaoogst bevriest, begint Varí steeds vaker mensen de grens over te smokkelen naar de Côte d’Azur via de bergpas die hij als geen ander kent. Een Nederlandse zeeman levert hem Oost-Europese, Turkse en Arabische vluchtelingen. Maar ook de smokkelwereld is veranderd. Diefstal, drugssmokkel en geweld zijn aan de orde van de dag. De vele Nederlanders in het dorp lijken er iets mee te maken te hebben. Varí vraagt zich in stilte vooral één ding af: waarom is de jonge vrouw Sabèl verdwenen? In Waaierwind overstemmen de zang van de steenpatrijs en de monotone roep van de steenuil de geheimzinnige voetstappen in de nacht. De dorre natuur in het werk van Francesco Biamonti weerspiegelt een maatschappij in verval en verluchtigt tegelijkertijd een eenzaam leven. Niemand kan zo schilderen met woorden als de Italiaanse meester. Net als in zijn eerder vertaalde ‘De woorden, de nacht’ is “de betovering onontkoombaar”. (Michaël Zeeman in ‘de Volkskrant’)
