Vlaanderen is allerminst een leeuw, symbool van moed en uitstraling, van vadsigheid en zelfvertrouwen, van vechtlust en soevereiniteit. Dit gewest gelijkt meer op een zwijn: het heeft altijd maar van zichzelf gegeven, tot plezier van de buren die er smakelijke brokken van verorberd hebben. Het is een zwijn waar al heel wat spek van af is, een soort varken hinkend op een houten been. Ernstig toegetakeld maar nog niet dood, dat is de Porcus Belgicus, het Varken der Lage Landen.
In 1970 hebben de Vlamingen, eigenlijk de Zuid-Nederlanders, hun democratische meerderheid opgegeven. Net toen de Vlaamse meerderheid sterk genoeg leek te worden om de macht in België op termijn over te nemen, saboteerde de minderheid dat scenario zeer doeltreffend. Behoudens een revolutionaire inkeer bij de Franstaligen, de enige manier om deze institutionele knoop nog te ontwarren, kan België geen democratie meer worden; de blokkering van de meerderheid en haar onderwerping aan de minderheid zijn hier gebetonneerd.
Daarom pleit dr. Koenraad Elst voor een retour à l’évidence. Laat op dit grondgebied voor de zoveelste keer de grenzen hertekend worden, zodat de feitelijk bestaande aparte samenlevingen zelfstandige politieke eenheden kunnen vormen. Dat verraad aan België, of liever, deze trouw aan de democratie, is een vanzelfsprekendheid voor wie de kwestie van op een zekere afstand bekijkt. Terloops geeft de auteur uiting aan zijn meewarige indruk van de echt bestaande Vlaamse beweging, die al vele jaren met haar hoofd tegen de muur aanbeukt maar op de echte hefbomen van de macht weinig druk uitoefent.
Ook over het Vlaamse volk en zijn beuzelachtige houding tegenover staatkundige vraagstukken maakt hij zich weinig begoochelingen. Van een zwijn moet men niet verwachten dat het zal klauwen. Maar zelfs een gemeenschap van zemelaars heeft recht op zelfbestuur. Wie democratisch ingesteld is, verbindt het zelfbeschikkingsrecht niet aan bijkomende voorwaarden. De zuidelijke tak van het Nederlandse volk is goed genoeg voor de vrijheid.
In 1970 hebben de Vlamingen, eigenlijk de Zuid-Nederlanders, hun democratische meerderheid opgegeven. Net toen de Vlaamse meerderheid sterk genoeg leek te worden om de macht in België op termijn over te nemen, saboteerde de minderheid dat scenario zeer doeltreffend. Behoudens een revolutionaire inkeer bij de Franstaligen, de enige manier om deze institutionele knoop nog te ontwarren, kan België geen democratie meer worden; de blokkering van de meerderheid en haar onderwerping aan de minderheid zijn hier gebetonneerd.
Daarom pleit dr. Koenraad Elst voor een retour à l’évidence. Laat op dit grondgebied voor de zoveelste keer de grenzen hertekend worden, zodat de feitelijk bestaande aparte samenlevingen zelfstandige politieke eenheden kunnen vormen. Dat verraad aan België, of liever, deze trouw aan de democratie, is een vanzelfsprekendheid voor wie de kwestie van op een zekere afstand bekijkt. Terloops geeft de auteur uiting aan zijn meewarige indruk van de echt bestaande Vlaamse beweging, die al vele jaren met haar hoofd tegen de muur aanbeukt maar op de echte hefbomen van de macht weinig druk uitoefent.
Ook over het Vlaamse volk en zijn beuzelachtige houding tegenover staatkundige vraagstukken maakt hij zich weinig begoochelingen. Van een zwijn moet men niet verwachten dat het zal klauwen. Maar zelfs een gemeenschap van zemelaars heeft recht op zelfbestuur. Wie democratisch ingesteld is, verbindt het zelfbeschikkingsrecht niet aan bijkomende voorwaarden. De zuidelijke tak van het Nederlandse volk is goed genoeg voor de vrijheid.
