Wolken schoven boven ons voorbij is de 14e dichtbundel van Frans Depeuter (°1937). Thematisch sluit deze bundel aan bij Uit zeven kelen, Beginselen van de natuurwetenschappen, De etter van de steen en Landschap met duif.
Ook nu weer staat de dubbelzinnigheid van het bestaan centraal. De
gedichten, ontstaan uit foto’s, gaan over winst en verlies, hoop en spijt, liefde en menselijk tekort, over weemoed, maar ditmaal wel met
een korreltje zout, kortom: over ‘de gang van het leven’.
Depeuter kiest voor heldere gevoelspoëzie met een klassieke structuur, een beheerste beeldspraak en een vloeiende muzikaliteit.
Vanaf zijn debuut in 1961 wordt zijn uitgebreid oeuvre gekenmerkt door twee constanten. De eerste is zijn oprechte belangstelling voor de ‘mens’ en meer bepaald de kleine kwetsbare mens en de relatie tussen mensen. De houding die hij aanneemt, is deze van een waarnemer die tracht te begrijpen, en dit zonder enige zweem van betweterigheid, voyeurisme of sensatiezucht. Zijn personages blijven mensen van vlees en bloed.
De tweede is de eerlijkheid waarmee hij dit doet. Eerlijk aan zijn eigen mening schrijft hij wat hij denkt en voelt. Ook in zijn poëzie zijn deze constanten terug te vinden. Gelouterd door de jaren heeft hij deze bundel overgoten met een saus van gelatenheid en relativering. Het resultaat is een ‘suite’ van gedichten waarin de lezer wordt betrokken, en dit niet louter als toeschouwer maar als ‘be-lever’, als personage.
Deze suite omvat twee cycli,'De buitenste schil' en 'De binnenste schil', met elk achttien gedichten.
Ook nu weer staat de dubbelzinnigheid van het bestaan centraal. De
gedichten, ontstaan uit foto’s, gaan over winst en verlies, hoop en spijt, liefde en menselijk tekort, over weemoed, maar ditmaal wel met
een korreltje zout, kortom: over ‘de gang van het leven’.
Depeuter kiest voor heldere gevoelspoëzie met een klassieke structuur, een beheerste beeldspraak en een vloeiende muzikaliteit.
Vanaf zijn debuut in 1961 wordt zijn uitgebreid oeuvre gekenmerkt door twee constanten. De eerste is zijn oprechte belangstelling voor de ‘mens’ en meer bepaald de kleine kwetsbare mens en de relatie tussen mensen. De houding die hij aanneemt, is deze van een waarnemer die tracht te begrijpen, en dit zonder enige zweem van betweterigheid, voyeurisme of sensatiezucht. Zijn personages blijven mensen van vlees en bloed.
De tweede is de eerlijkheid waarmee hij dit doet. Eerlijk aan zijn eigen mening schrijft hij wat hij denkt en voelt. Ook in zijn poëzie zijn deze constanten terug te vinden. Gelouterd door de jaren heeft hij deze bundel overgoten met een saus van gelatenheid en relativering. Het resultaat is een ‘suite’ van gedichten waarin de lezer wordt betrokken, en dit niet louter als toeschouwer maar als ‘be-lever’, als personage.
Deze suite omvat twee cycli,'De buitenste schil' en 'De binnenste schil', met elk achttien gedichten.
