Wortelboom

Eeuwen geleden ontdekte een Heks een profetie over de geboorte van ‘een kind van Licht en Duisternis’. Informatie was er niet en daarom schonk zij er gedurende lange tijd geen aandacht aan. Tot op een dag het wereldcentrum met zijn vorsten, wijsgeren en magiërs die het Grote Evenwicht van de wereld bestudeerden, verdween.
Het bloedige boek ‘Isangraille’ veranderde alles. In de handen van Vai’Sayan betekende het dat de nacht over de wereld neerdaalde. Bovendien en erger nog... hij had een zoon verwekt bij Alvitiria, een fervente aanhangster van het Licht. Zij noemde hem Mashangar, wat zoveel betekende als de Wedergeborene.
Toen ze oud en stervend was, zag de Heks haar fout pas in. Met haar laatste krachten trachtte ze de opmars van de duisternis te stuiten. Ze incarneerde haar eigen magische essentie in een jonger en krachtiger lichaam. Haar spreuk liep echter uit de hand en trof iedereen die direct bij de geboorte van Mashangar betrokken was, en veroordeelde hen tot een eeuwig leven. Na elk sterven doolden zij rond in de schimmige Tussenwereld, wachtend, immer wachtend op verlossing die nooit komen zou.
Wanneer echter het Grote Evenwicht van de wereld in gevaar kwam, werden zij teruggeroepen om hun rol op de sterfelijke wereld op te nemen. Om uiteindelijk weer in de Tussenwereld terecht te komen en te wachten op een nieuw onevenwicht. Een eindeloze cirkel, beginnend bij de wederopstanding van Mashangar.
Waarom zou het deze keer anders zijn?