Zeep werden ze genoemd. De overlevenden van de Tweede Wereldoorlog die in Israël een nieuw leven probeerden op te bouwen. Maar in de socialistische opbouwstaat werd jarenlang niet gesproken over het verleden. Alleen de toekomst telde. De Holocaust moest niet worden genoemd. Haar hele leven sprak Ruth Lavie niet over haar jeugd. Ook omdat het te veel pijn deed. Pas nadat haar man overleden was in 1991, stortten de muren rondom haar in. Zeker toen een man uit Canada zich bij haar meldde met de vraag of zij misschien degene was die hij als Liesje gekend had. Net als zij had hij in de Tweede Wereldoorlog deel uitgemaakt van een groep onderduikkinderen van het Utrechtse kindercomité. Voor Ruth ging een toverdoos vol herinneringen open. Na een leven lang zwijgen ging ze nu de pijnlijke en zeer emotionele confrontatie met het verleden aan. 'Wortels in de lucht' is het resultaat van dit proces: een uniek en aangrijpend persoonlijk verhaal met historische betekenis.
