"Er is één ding erger dan de dood van een kind, dat is het niet weten. Het is nog beter dat je kan rouwen, dan dat je niet weet wat er met je kind gebeurd is. Het niet weten is een gruwel."
Alain Remue kwam in 1995 aan het hoofd te staan van de pas opgerichte Cel voor Vermiste Personen. België was radeloos toen. Julie en Mélissa, An en Eefje, Nathalie Geijsbregts, Ken Heyrman... waren vermist en leken onvindbaar. De druk op politiek, justitie en politie was enorm. De bevolking eiste opheldering. Mensen, tieners, kinderen konden toch niet zomaar verdwijnen?
Daar gaat dit boek over. Over vertwijfeling en hoop, over tragedie en opluchting, over hoe en waarom mensen verdwijnen en hoe je ze terugvindt, over moordenaars en pedofielen, over mysteries en lijken, over politiemensen die nooit stoppen met zoeken, over tranen van verdriet en van geluk. En zelfs het meest ondenkbare blijkt te kunnen: zeg nooit nooit.
Alain Remue kwam in 1995 aan het hoofd te staan van de pas opgerichte Cel voor Vermiste Personen. België was radeloos toen. Julie en Mélissa, An en Eefje, Nathalie Geijsbregts, Ken Heyrman... waren vermist en leken onvindbaar. De druk op politiek, justitie en politie was enorm. De bevolking eiste opheldering. Mensen, tieners, kinderen konden toch niet zomaar verdwijnen?
Daar gaat dit boek over. Over vertwijfeling en hoop, over tragedie en opluchting, over hoe en waarom mensen verdwijnen en hoe je ze terugvindt, over moordenaars en pedofielen, over mysteries en lijken, over politiemensen die nooit stoppen met zoeken, over tranen van verdriet en van geluk. En zelfs het meest ondenkbare blijkt te kunnen: zeg nooit nooit.
