Zijn, liefde in eenheid

‘Zijn.’ gaat over het samenleven met een zoon, een uniek en begaafd iemand ondanks zijn vele beperkingen. Dit soort samen-leven gaf een andere dimensie aan vorm, tijd en ruimte. Onvoorwaardelijke liefde, niet door 'het bewijzen of het kunnen', maar door het pure 'zijn'; Veronique beschrijft hoe ze stapsgewijs met hem leerde communiceren. En ook over hoe sterk hun liefde was en hoe hartverscheurend het afscheid. Ze is hem dankbaar omdat hij haar zoveel leerde en ‘pure’ liefde leerde kennen. Zijn ze daardoor veel langer samen geweest dan de dokters ooit hadden kunnen vermoeden…?Er zijn ook vreemde ervaringen rond dat afscheid, maar Veronique wil enkele taboe-onderwerpen bespreekbaar maken. Het is allemaal heel natuurlijk, maar omdat men het niet verstandelijk kan verklaren, wordt het weggeredeneerd of verdrongen. Nochtans, in elke familie zijn er wel enkelen die hier ervaring mee hebben. Eigenlijk is het allemaal gewoon ‘deel van het leven’.
Véronique Wittezaele: “Je kan dit waar gebeurde verhaal beschrijven als onze dans. Het is het verhaal van ons samen-leven. Elke kleine stap vertelde ons een nieuw verhaal. Eerst wat aarzelend en zweverig, daarna zelfzeker en zwierend. Als een vat vol emoties van waaruit kracht vloeide om in liefde weer een nieuwe pas aan te leren en een nieuwe ervaring tegemoet te treden. Inzichten begeleidden ons telkens dieper naar de kern van ons bestaan. Daarin vind je namelijk geen beperkingen, enkel liefde en vrijheid… Dit was geen parcours zonder hindernissen, want tot drie maal toe werd ‘onze’ dans verstoord, maar we zetten door. In eenvoud, in liefde en vreugde walsten we door het leven tot ons lied ten einde was. Onze harten blijven eeuwig dansen want we blijven eeuwig verbonden in onvoorwaardelijke liefde. Ik hoop jullie als moeder ook te kunnen tonen hoe je zelf nieuwe danspassen kan aanleren om in liefde en vreugde door het leven te dansen ondanks de zorg voor een kind met grote beperkingen of ondanks het verlies van iemand waarvan je zoveel hield.”