Groene ogen

15-01-2017

In het museumcafé was het op deze doordeweekse dag niet druk. Vanaf een tafeltje in de hoek keek ze toe hoe Bert met zijn lange lijf bij de counter stond om te bestellen. Nu draaide hij zich langzaam om en kwam, in elke hand een grote cappuccino, met kleine geconcentreerde pasjes op haar toe gelopen. Als een schooljongen die voor het eerst mag bedienen op een feestje, dacht ze met een glimlach.
‘Wat lach je?’ Voorzichtig, om geen voetbad te maken, schoof hij de cappuccino tot vlak voor haar neus.
‘Niets. Wel luxe om zo bediend te worden.’ Hij ging tegenover haar zitten en nam zwijgend een slokje. Daarna spreidde hij zijn handen plat voor zich uit op het tafelblad. Ze zag dat hij geen ring droeg.
Even werd ze verblind door plotseling invallend licht. Zijn schaduw leek nu over de tafel naar haar toe te komen. Toen ze weer kon zien was zijn grote hoofd halverwege. Hij keek verbaasd.
‘Je hebt…’
‘Groene ogen,’ zei ze, ‘zie je dat nu pas?’
‘Ja…’ Hij schoof snel weer terug in zijn stoel. ‘Ik dacht al wel zoiets te zien, maar… in dit licht zijn ze echt…’ Maria glimlachte.
‘Heb je wel gezien dat Malevich op dat zelfportret ook groene ogen heeft?’ vroeg ze.
‘Nee. Ja, nu je het zegt…’ Hij dacht even na. ‘Dat is eigenlijk grappig. Nu jij het zegt zie ik die ogen van Malevich ineens duidelijk voor me, terwijl ze me eerst helemaal niet waren opgevallen.’ Maria bedacht hoe hij nog een onbeschreven blad voor haar was. En ze vond het bijna jammer dat dadelijk over en weer de onvermijdelijke vragen zouden komen.

Uit: 'Dubbelzien'

Lees verder op mijn site

Reacties op: Groene ogen