Bijzonder, even wennen

Journalist Fields krijgt, geheel tegen zijn zin, de opdracht om Iris Kouwenaar te interviewen vanwege het 20 jarig jublieum van haar debuutroman Antidote. Fields de “ik” persoon in deze roman is de verteller, de observant die de persoon Iris Kouwenaar als onderwerp van zijn opdracht wil. Hij kijkt daarin naar haar verstikkende relatie met haar huisgenoot Kay, schroomt niet om in het kielzog van de observatie aan zelfreflectie te doen. Ook zijn leven passeert af en toe de revue waarbij hij paralellen trekt, er herinneringen opgeroepen worden.
Eerdere interviews die hij ziet en leest bepalen sterk hoe hij naar Iris kijkt, vormt ook zijn mening over haar. Is zijn aversie tegen de schrijfster, meer nog haar houding tegenover het schrijver zijn als professie terecht? Door de beeldvorming weigert hij in aanvang ook haar beroemdste boek en aanleiding voor zijn opdracht, Antidote, te lezen. Iets waar hij gaandeweg van af stapt, waarbij de vraag rijst of hij dit zichzelf verplicht vanwege het interview dat hij met Iris wil houden of toch geïnteresseerd raakt.

Hij wordt, ook achtervolgd door de naweeën van een jetlag, in zijn poging om tot een interview te komen niet echt geholpen door haar uitgeverij en komt niet, zelfs niet moeizaam voorbij huisgenote Kay, die Iris voor hem afschermt en onbereikbaar maakt. Fields moet heel wat doorstaan om aan het verhaal te komen waarvoor hij op pad gestuurd is. Een toevallige insluiping brengt hem heimelijk in contact waarbij Iris zich ontpop zich als een verteller. Allerlei toevallig lijkende vertellingen deelt zij met Kay. Sterke vrouwen, zoals fa’afafines en Jejuvrouwen, lijken de basis van al haar verhalen. De zinnen die zij uitspreekt kunnen zo uit een boek weggelopen zijn. Field, die niet kan deelnemen aan de gesprekken, hoort het aan en neemt ook kennis van de gedachtenspinsels van Kay via haar dagboek die hij stiekem kan inkijken. Dit gaat even voort totdat hij onverwacht in de gelegenheid komt Iris echt te ontmoeten. Tegelijk wordt hij meegezogen in ontwikkelingen die volgen, die afstevenen op een radicale ontknoping waarin rollen drastisch en dramatisch veranderen.

Dit is niet een verhaal dat een tijdgebonden of uitgestippeld pad volgt rondom gebeurtenissen maar is sterk gericht op de personages waarbij de lezer observator wordt van gedrag en verhalen.
De enscenering? Een huisje, nee eerder een zelfverkozen gevangenis, in een gehucht waar niets gebeurd, waar twee vriendinnen, zeer verschillend van aard maar uitermate sterk verbonden, nee, tot elkaar veroordeeld zo lijkt het, samenwonen en losse gesprekken over van alles en nog wat hebben, maakt dat het verhaal naast gelaagd vooral somber, wat absurdistisch, vervormd van wekelijkheid, bij vlagen claustrofobisch en duister aandoet.