Rare jongens, die Amerikanen

Voor mij bracht het boek niets nieuws omdat ik wel vaker reisverslagen heb gelezen over de Verenigde Staten. Het boek over de bikecentenial trail uit 1976 t.g.v. het 200 jarig bestaan van de VS heb ik ook in mijn bezit. (Wim Dussel-Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen).
De indeling in 10 hoofdstukken vond ik prettig. Al ben ik zelf een vakantiefietser, in de VS zou ik dat nooit doen. De nadelen wegen in dit geval niet op tegen de voordelen. Wouter noemt het ook niet een vakantietocht, maar een werkopdracht. Voor de saaiste staat Kansas heb je een week nodig waar niets te zien is dan een autoweg en akkers. De combinatie van fietsen en een vriend die je min of meer begeleidt per auto vind ik overigens in dit geval wel slim. Gezien het vele camerawerk en de verplichte interviews die Wouter moet hebben is dit ook begrijpelijk. De uitvoering van het boek is vrij slecht. Het contrast tussen de letter en het gele papier was voor mij enigszins lastig. Het fotowerk in dit boek is belabberd en dus nutteloze bladvulling. Zowel compositie als helderheid van de afbeeldingen zijn ongenietbaar. Hoe kun je een herkenbare foto maken van iemand met een baard, een zonnebril en een helm op. Gelukkig zijn wel de meeste foto's in landscapemode gemaakt.
Taalkundig zit het boek goed in elkaar. Het is duidelijk dat in het Vlaams sommige uitdrukkingen iets afwijken van het Nederlands. De vele superlatieven (allereerste i.p.v. eerste, allerlaatste i.p.v. laatste, enz) storen mij wel, maar ik realiseer me dat dit tegenwoordig onontkoombaar en modern is. Evenals de linguïstische stoplap "echt" die tegenwoordig zowel in spreektaal als geschreven taal te pas en te onpas wordt gebruikt.
Kortom een bevestiging van datgene wat je in veel reisverslagen over de VS kunt vinden, maar niet meer dan dat.