Dan Brown’s meesterlijke plottenbak-
techniek en tot in de puntjes uitgewerkte
historische en wetenschappelijke achter-
gronden maken dit boek een knaller van
formaat.

Net zoals in de Da Vinci Code is professor Langdon weer het hoofdpersonage. Niet ongewoon voor Brown’s boeken is er ook een mini-romance, ditmaal tussen Langdon en Vittoria Vettra. Vittoria, een wetenschapper wiens meesterwerk werd gestolen en als dodelijk massavernietigingswapen wordt gebruikt. De korte romance die Brown in zijn thriller verwerkt, is wel wat onrealistisch. De tijd in het boek lijkt dan wel lang te duren, maar bestrijkt amper 24 uur. Dit maakt de verliefdheid van de 2 hoofdrolspelers wel heel absurd, zelfs ondanks de intense momenten die ze die 24 uur met elkaar beleefd hebben. Het is een goede poging om het verhaal wat minder éénlijnig te maken, maar meer ook niet.
Maar die lange verteltijd is helemaal niet vervelend, want zo verkrijg je heel veel details over de scenes. Dan Brown maakt het zichzelf niet gemakkelijk door met zijn lezers heel Rome rond te trekken. Maar elk standbeeld, elk gebouw en elke plaats is tot in de kleinste details beschreven. Ook de verbeeldingskracht van Dan Brown is fantastisch. Telkens je denkt te weten waar hij het verhaal heen gaat sturen, neemt hij een bocht van 180°. Hij brengt je elke keer weer op een dwaalspoor en houdt je zo van de eerste tot het laatste moment aan het boek gekluisterd.

Maar de pluspunten wegen zeker voldoende op tegen de minpunten. Brown slaagt erin zijn lezers steeds weer te blijven boeien, en het lijkt hem amper moeite te kosten. Hij bespaart je een trip naar Rome, want als je dit boek gelezen hebt lijkt het wel of je overal al zelf bent geweest. Een leerrijk boek dat je wilt lezen, en opnieuw wilt lezen!