Lezersrecensie
Scherp als een tweesnijdend mes
21 september 2016
Er is al veel geschreven over goed en kwaad, maar Tiffany McDaniel doet het op een geheel nieuwe manier in een formidabele schrijfstijl. Voor de lezers van Angel door Elizabeth Taylor.
De zomer die alles deed smelten
De zomer van 1984 is er een om nooit te vergeten. Althans voor Fielding Bliss, dertien jaar. Die zomer teistert een hittegolf zijn woonplaats Breathed in Ohio. Die zomer wordt hij vrienden met Sal, een gehavende dertienjarige, die beweert de duivel te zijn. Fieldings familie neemt de jongen in huis maar niet iedereen is opgetogen over zijn komst. Roddels verspreiden zich en de spanningen lopen op, net als de temperatuur. Als ook vreemde incidenten zich voordoen, geloven steeds meer plaatsgenoten dat Sal écht is wie hij beweert te zijn. Terwijl de familie Bliss haar eigen demonen moet verslaan, stevent de gemeenschap af op een catastrofe die het slaperige stadje voorgoed verandert.
Scherp als een tweesnijdend mes
‘De hitte kwam met de duivel mee. Het was de zomer van 1984 en de duivel was uitgenodigd, maar de hitte niet.’ De duivel uitgenodigd? Jawel, door Autopsy Bliss, de vader van Fielding. Zijn naam betekent ‘met eigen ogen zien’. Als zijn moeder met een ongelukkige val haar geloof verliest, is haar indoctrinatieproces al gelukt. ‘Mijn vader was het hout van zijn moeders draaibank, stevig vastgeschroefd en jaar na jaar gefreesd door haar geloof.’ Autopsy vindt zijn levensdoel in de rechtbank, die hij ziet als filter voor het kwaad op aarde. Hij wil alleen nog zien of het kwaad écht bestaat. Dus nodigt hij de duivel uit, maar de dertienjarige Sal komt opdagen. Daarmee begint het verhaal dat de inmiddels hoogbejaarde Fielding vertelt, verweven met de sores van zijn oude dag.
De zomer die alles deed smelten is origineel en gedurfd, ontroerend en pijnlijk, ongrijpbaar diepgaand. Waar ligt de scheidingslijn tussen goed en kwaad? Of is het niet zo zwart-wit? Natuurlijk is het dat niet. Er is al veel geschreven over goed en kwaad, maar Tiffany McDaniel doet het op een geheel nieuwe manier in een formidabele schrijfstijl.
McDaniels taalgebruik is poëtisch, maar niet overdreven of gekunsteld. De verteltrant past perfect bij de beklemmende sfeer van dit verhaal dat zowel duister als verlichtend is. Het boek staat vol prachtige zinnen die zo perfect passen in de sfeer dat je er gauw overheen leest, omdat het als vanzelfsprekend aanvoelt. Zoals deze zin: ‘Het ergste is trouwens niet eens de stramheid, het is de pijn die zich opdringt en blijft plakken als giftig deeg dat zich onderhuids ophoopt tot knobbels en bulten met de hartslag van een dondersbui.’ Je voelt meteen hoe de oude Fielding zich voelt: stram, onrein, gekweld door pijn die zich concentreert op plekken waar hij zijn hart voelt kloppen in afwachting op een dondersbui die met de scherpheid van een mes losbarst.
De auteur is onder meer dichter en kunstenares. Dat is duidelijk te merken. De metaforen zijn creatief en origineel, maar ook het verhaal zelf blinkt uit in originaliteit. De personages zijn erg realistisch, maar toch ook artistiek. Alledaagse gebeurtenissen weet zij in haar fictieve vrijheid lading te geven door ze te verbinden aan andere gebeurtenissen, als een zorgvuldig geweven spinnenweb. De symboliek is overweldigend aanwezig in de details. De zomer die alles deed smelten is als de aarde ingekapseld tussen zeven lagen hel en hemel.
De zomer die alles deed smelten
De zomer van 1984 is er een om nooit te vergeten. Althans voor Fielding Bliss, dertien jaar. Die zomer teistert een hittegolf zijn woonplaats Breathed in Ohio. Die zomer wordt hij vrienden met Sal, een gehavende dertienjarige, die beweert de duivel te zijn. Fieldings familie neemt de jongen in huis maar niet iedereen is opgetogen over zijn komst. Roddels verspreiden zich en de spanningen lopen op, net als de temperatuur. Als ook vreemde incidenten zich voordoen, geloven steeds meer plaatsgenoten dat Sal écht is wie hij beweert te zijn. Terwijl de familie Bliss haar eigen demonen moet verslaan, stevent de gemeenschap af op een catastrofe die het slaperige stadje voorgoed verandert.
Scherp als een tweesnijdend mes
‘De hitte kwam met de duivel mee. Het was de zomer van 1984 en de duivel was uitgenodigd, maar de hitte niet.’ De duivel uitgenodigd? Jawel, door Autopsy Bliss, de vader van Fielding. Zijn naam betekent ‘met eigen ogen zien’. Als zijn moeder met een ongelukkige val haar geloof verliest, is haar indoctrinatieproces al gelukt. ‘Mijn vader was het hout van zijn moeders draaibank, stevig vastgeschroefd en jaar na jaar gefreesd door haar geloof.’ Autopsy vindt zijn levensdoel in de rechtbank, die hij ziet als filter voor het kwaad op aarde. Hij wil alleen nog zien of het kwaad écht bestaat. Dus nodigt hij de duivel uit, maar de dertienjarige Sal komt opdagen. Daarmee begint het verhaal dat de inmiddels hoogbejaarde Fielding vertelt, verweven met de sores van zijn oude dag.
De zomer die alles deed smelten is origineel en gedurfd, ontroerend en pijnlijk, ongrijpbaar diepgaand. Waar ligt de scheidingslijn tussen goed en kwaad? Of is het niet zo zwart-wit? Natuurlijk is het dat niet. Er is al veel geschreven over goed en kwaad, maar Tiffany McDaniel doet het op een geheel nieuwe manier in een formidabele schrijfstijl.
McDaniels taalgebruik is poëtisch, maar niet overdreven of gekunsteld. De verteltrant past perfect bij de beklemmende sfeer van dit verhaal dat zowel duister als verlichtend is. Het boek staat vol prachtige zinnen die zo perfect passen in de sfeer dat je er gauw overheen leest, omdat het als vanzelfsprekend aanvoelt. Zoals deze zin: ‘Het ergste is trouwens niet eens de stramheid, het is de pijn die zich opdringt en blijft plakken als giftig deeg dat zich onderhuids ophoopt tot knobbels en bulten met de hartslag van een dondersbui.’ Je voelt meteen hoe de oude Fielding zich voelt: stram, onrein, gekweld door pijn die zich concentreert op plekken waar hij zijn hart voelt kloppen in afwachting op een dondersbui die met de scherpheid van een mes losbarst.
De auteur is onder meer dichter en kunstenares. Dat is duidelijk te merken. De metaforen zijn creatief en origineel, maar ook het verhaal zelf blinkt uit in originaliteit. De personages zijn erg realistisch, maar toch ook artistiek. Alledaagse gebeurtenissen weet zij in haar fictieve vrijheid lading te geven door ze te verbinden aan andere gebeurtenissen, als een zorgvuldig geweven spinnenweb. De symboliek is overweldigend aanwezig in de details. De zomer die alles deed smelten is als de aarde ingekapseld tussen zeven lagen hel en hemel.
4
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
