Lezersrecensie
Erg leuk, maar niet ontzettend spannend
Ik ben een groot fan van Mirjam Mous. Boy 7, Password, ik heb ze allebei verslonden. Daarom keek ik ook ontzettend uit naar Virus. Heeft het mijn verwachtingen waargemaakt? Een twijfelachtige ja. Zou ik het aanraden bij anderen? Zeker. Kan het tippen aan Mous’ eerdere thrillers? Hmm, nee, niet echt. Maar daar lag de lat dan ook heel hoog.
De hoofdpersoon van het boek is Kris, een puber met het syndroom van Gilles de la Tourette. Dat houdt in dat hij vaak dingen zegt waar hij geen controle over heeft, en dat hij een paar rare tics heeft. Zo ‘moet’ hij mensen aanraken als ze dichtbij komen. Ik vond het erg interessant om daarover te lezen. Mirjam Mous laat het lijken alsof ze twee verschillende personen in één lichaam zijn. Tourette is Kris’ beste vriend en tegelijkertijd zijn grootste vijand. Tourette kan Kris kalmeren, maar hij brengt hem ook in de problemen.
Kris en zijn neef Hopper zijn op vakantie naar Spanje. Op de weg rijden ze echter een jogger aan. Ze besluiten verder te gaan en komen uit in het dorp Odrín. Daar blijkt een voor mensen gevaarlijke vorm van de vogelgriep te zijn uitgebroken. Niemand mag meer naar buiten of naar binnen. Kris komt erachter dat de vogelgriep niet natuurlijk is en dat de dorpsbewoners er nog meer geheimen op na houden.
Wat ik erg leuk vond was hoe Kris verliefd wordt op het Spaanse meisje Ana. Alsof dat niet moeilijk genoeg is, heeft hij ook nog Gilles de la Tourette dat alles nog meer in de war trapt. Zijn acties zorgden er meerdere keer voor dat ik hardop in de lach schoot.
Ik miste wel een beetje de spanning. De kippenvelmomenten. De stukken dat je ogen bijna vastgelijmd aan het papier lijken te zijn. Dat is het grote verschil tussen Virus en Mous’ eerdere boeken, en dat is ook wat ervoor zorgde dat ik dit boek drie sterren geef in plaats van vijf. Voor de rest is het een leuk verhaal dat makkelijk wegleest door het grote lettertype dat er is gebruikt. Ik denk dat het daarom ook een leuk boek is voor kinderen rond de vijftien die wat minder van lezen houden. Voor meisjes èn voor jongens.
De hoofdpersoon van het boek is Kris, een puber met het syndroom van Gilles de la Tourette. Dat houdt in dat hij vaak dingen zegt waar hij geen controle over heeft, en dat hij een paar rare tics heeft. Zo ‘moet’ hij mensen aanraken als ze dichtbij komen. Ik vond het erg interessant om daarover te lezen. Mirjam Mous laat het lijken alsof ze twee verschillende personen in één lichaam zijn. Tourette is Kris’ beste vriend en tegelijkertijd zijn grootste vijand. Tourette kan Kris kalmeren, maar hij brengt hem ook in de problemen.
Kris en zijn neef Hopper zijn op vakantie naar Spanje. Op de weg rijden ze echter een jogger aan. Ze besluiten verder te gaan en komen uit in het dorp Odrín. Daar blijkt een voor mensen gevaarlijke vorm van de vogelgriep te zijn uitgebroken. Niemand mag meer naar buiten of naar binnen. Kris komt erachter dat de vogelgriep niet natuurlijk is en dat de dorpsbewoners er nog meer geheimen op na houden.
Wat ik erg leuk vond was hoe Kris verliefd wordt op het Spaanse meisje Ana. Alsof dat niet moeilijk genoeg is, heeft hij ook nog Gilles de la Tourette dat alles nog meer in de war trapt. Zijn acties zorgden er meerdere keer voor dat ik hardop in de lach schoot.
Ik miste wel een beetje de spanning. De kippenvelmomenten. De stukken dat je ogen bijna vastgelijmd aan het papier lijken te zijn. Dat is het grote verschil tussen Virus en Mous’ eerdere boeken, en dat is ook wat ervoor zorgde dat ik dit boek drie sterren geef in plaats van vijf. Voor de rest is het een leuk verhaal dat makkelijk wegleest door het grote lettertype dat er is gebruikt. Ik denk dat het daarom ook een leuk boek is voor kinderen rond de vijftien die wat minder van lezen houden. Voor meisjes èn voor jongens.
1
Reageer op deze recensie