De donkere Messias

Huisschilder Alphonse woont met zijn geliefde Kat in de Vlaamse Westhoek en bedient zijn klanten met volle overgave. Door zijn vakmanschap, zijn sociale vermogens, zijn empathie en ja, misschien ook wel door zijn donkere huidskleur neemt hij iedereen direct voor zich in. Hij fungeert als praatpaal, huisvriend, raadgever en stevige schouder voor eenieder die zich in eenzaamheid of ellendigheid door zo iemand zou willen laten bekommeren. Een messiaanse figuur die niets dan goedheid uitstraalt.

Dat wordt door Annelies Verbeke mooi neergezet. Op deze wijze kan ze een scala aan personages voorbij laten trekken die allemaal – relatieproblemen, alcoholisme, kindermisbruik, eenzaamheid – een beroep doen op het erbarmen van Alphonse. Dat deze opzet ook nogal wat overdrijving en versnippering met zich meebrengt, geeft het geheel soms een wat ironische lading. De schrijfster heeft op dit podium veel acteurs nodig om de hoofdrolspeler vorm te geven.

Verbeke heeft een goeie pen, ze laat haar karakters in fraaie uiteenzettingen met elkaar communiceren, terwijl ze de beeldspraak ook mooi bedient met zinnen als: 'Ze wacht hem op met darjeeling en eclairs, tussen meubels die ze van plaats heeft verwisseld en tapijten die uit de vensters hangen, alsof het huis een gezicht is met vele tongen, hijgend uit de vele monden gevallen, een en al uitputting en opluchting'. Maar ook deze stijlvorm kan voor een overkill zorgen als er te vaak, te gewild en gezocht kunstgrepen worden gepresenteerd: 'Hij scheurt achterwaarts de parkeerplaats uit, afkeurende gezichten achter zich aan slepend als lege blikjes aan de auto van een pasgehuwd stel'.

Alphonse krijgt met zijn inlevend vermogen te maken met tal van probleemgevallen. Ook de actualiteit wordt niet geschuwd als Verbeke een schuilplaats met een groep Afghaanse vluchtelingen opvoert, waarvoor hij voedsel en medische zorg probeert te regelen. Met kleine speldenprikken laat de schrijfster het verhulde racisme in het verhaal naar boven komen, hier en daar een schokje waarmee de afkomst van Alphonse steeds sterker wordt benadrukt. Het extreme einde komt in deze opbouw wel heel erg abrupt en zal menig lezer onthutst achterlaten.