Geef me mijn leven terug!

De cover is prachtig, maar kan dit boek helaas niet redden.
Thelma is een vrouw die alleen oog heeft voor haar carrière. Alles moet daarvoor wijken, niet alleen de liefde maar ook haar twaalfjarige zoon. Komt daar verandering in als ze haar zoon geschept ziet worden door een vrachtwagen? Ja en nee. Nee, want ze werkt dat weekend ‘gewoon’ door – ze maakt zichzelf wijs dat dat is om afleiding te hebben – aan een belangrijke presentatie die ze op maandag moet houden. En ja wanneer ze op staande voet wordt ontslagen. Nu heeft ze tijd te over, maar een in coma liggende zoon. Het lijkt haar een fantastisch idee om hem het verlangen om te leven terug te geven wanneer ze een dik schrift van haar zoon vindt. Daarin hield hij zijn grootste dromen bij. Die gaat zij in zijn plaats binnen een maand verwezenlijken, alles wordt vastgelegd met de camera en in de ziekenhuiskamer vertoond. Alle wensen die gemakkelijk te vervullen zijn doet zij, met veel plezier zelfs; de relatie met haar moeder komt weer goed, dank zij haar moeder; op de trainer van haar zoon wordt zij verliefd; afgezien van haar zoon lacht het leven haar weer toe. Maar die ene allerbelangrijkste wens van haar zoon, daarvoor loopt zij weg. En dat is jammer, want die droom vervullen had het boek de diepgang kunnen geven die er nu niet is. Het meeste van wat passeert is erg voorspelbaar. De MeToo-beweging is er ook nog bijgesleept.
De schrijfstijl van het boek is simpel; er worden afgesleten beelden gebruikt, zoals “hij luisterde naar zijn hart” en lelijke zinnen, zoals “toen ze me voorzichtig stoorde in mijn seizoensgebonden overpeinzingen.” Wanneer ze terugdenkt aan haar relatie met een vele jaren oudere man, noemt ze dat een ‘oedipuscomplex’, dat bij mijn weten in een geheel andere context gebruikt dient te worden.
Al met al heeft dit boek mij in veel opzichten teleurgesteld.