Trientje komt in actie

Schrijven over kernwapens of kernenergie kan al gauw een onverteerbaar of belerend boek opleveren. Toch heeft Goemans het aangedurfd dit loodzware thema te behandelen. Op een luchtige wijze: de cover al met de lichtstralen en met de helgeel gekleurde letters straalt licht- en luchtigheid uit. Of verwijzen de flitslichtende stralen naar iets anders? Naar het ongemeen felle licht dat bij kernproeven vrijkomt?
Het is meteen duidelijk dat de schrijfster een bepaalde structuur voor ogen had bij het schrijven van deze roman.
In deel 1 maken we kennis met de hoofdpersonages die ieder een eigen hoofdstuk krijgen: eerst Regina die als zesjarige aanwezig was bij de eerste protestactie van haar tante Trientje die toevallig ter plekke was, Regina, een gestresste, overspannen fixer, moeder, echtgenote en dochter van een dementerende vader, die ze verzorgt ondanks hun vroegere slechte relatie;
Yoshida, slachtoffer van de ramp van Fukushima, verliest ouders en familieleden. Vrouw en dochter verlaten hem om zijn eigenwijsheid;
Hansje, ongewenst zwanger in 1962, nauwelijks achttien, van de eerste de beste Jan (lul), ze weet zijn achternaam niet eens, die later trouwt met een aardige man met wie ze kinderen krijgt en na elke bevalling een postnatale depressie. Die ook weer bij toeval terechtkomt bij Dolle mina’s. Haar kleinzoon Arend trekt na ruzie met haar eerste zoon (diens vader), bij haar in en wil ook fotograaf worden; Arend komt naïef over;
Bonnie, slachtoffer van de Amerikaanse kernproeven bij de Marshalleilanden, verliest bijna iedereen aan kanker (of de mensen hebben vreemde afwijkingen). Als 12 jarige door haar meester verkracht.

In deel II zijn de slachtoffers ieder op hun eigen manier in Nederland terechtgekomen. Tante Trientje wil in navolging van een beroemde Amerikaanse non ook een protestactie ondernemen. Regina, haar nicht, moet de juiste mensen erbij zoeken en de actie voorbereiden. Vanaf hier heeft verloopt alles nogal ‘kluchtig’: er valt te lachen en het is chaotisch.
De personages zijn een beetje blijven steken in hun moment; er is niet veel karakterontwikkeling. Aan de andere kant is het verhaal dat ze hebben boeiend. Alle personages vertellen zelf hun verhaal (de lezer valt hun leven binnen op een bepaald punt, waarna een ik-verteller zijn verhaal doet aangevuld met flash backs.) Hier toont Goemans zich een bekwaam verteller. Ze heeft zich ook goed op de hoogte gesteld van alle feiten.
De vrolijk klinkende proloog geeft niets prijs over het verloop van de roman, behoudt zijn geheimzinnigheid tot het eind. Pas bij of na het lezen van de epiloog beseft de lezer dat proloog een prachtige voorbode is geweest van een ontroerend stukje zelf- en naastenliefde.