Een deur op een kier

‘Dit is hoe het ging’ mocht ik lezen als lid van de jury voor de Hebban Debuutprijs 2019. Het werd geschreven door Astrid Boonstoppel en uitgegeven door Blossom Books (205 bladzijden/ebook).
Cato, zestien, gevoelig, intelligent, naïef, … de oudste van twee in een doorsneegezin. Een meisje zoals er zovele zijn, met alle onzekerheden die die leeftijd met zich meebrengt. Én kwetsbaar, én eenzaam.
Als je dan op je kwetsbaarst en eenzaamst je meestermanipulator tegenkomt, die, alhoewel hij beweert van je te houden, enkel geïnteresseerd is aan de uitvoering van zijn eigen zieke plannetjes, dan ben je een vogel voor de kat (om het ook maar met dieren te zeggen).
Het boek presenteert zich in drie delen: de proloog, deel 1 en deel 2 en wordt met uitzondering van deel 2 verteld door Cato. De proloog speelt zich af in het heden, deel 1 wordt verteld in de verleden tijd en legt uit ‘Dit is hoe het ging’; deel 2 wordt voor rekening van oa Hannah, zusje van Cato genomen en speelt zich af in het nu.
Uit het voorwoord door Myrthe Spiteri, uitgeefdirecteur bij Blossom Books, kan reeds afgeleid worden dat het verhaal dat volgt niet koud zal laten.
In een ongelofelijk eerlijk relaas van de feiten, gezien door de ogen van en verteld in de woorden van Cato, voel je als lezer de eenzaamheid, de schaamte, de kwetsbaarheid, de hunkering naar erkenning en liefde van Cato; wordt je razend van de doortraptheid en de manipulatie van Adrian; verafschuw je het verraad door Lianne en Vic en zou je liefst van alles tussenkomen om alles weer goed te maken. Maar zo werkt het niet. Onvermijdelijk stevent de lezer af op het omverblazende einde van het verhaal.
Het boek raakt door de heftigheid van het verhaal in de eerste plaats, maar ook door de eenvoud waarmee het verteld wordt: dat de woorden recht uit de mond van een zestienjarige komen, zonder franjes, eerlijk, treffend tot op het bot, dit alles maakt ‘Dit is hoe het ging’ tot een beklijvend verhaal. De korte hoofdstukjes, vanuit het perspectief van Cato, houden er het tempo in en het gevoel van naderend onheil goeit met elk deeltje. Frappant is ook dat nagenoeg elk hoofdstukje als titel de naam van een dier krijgt en dat de keuze voor dat dier in het daaropvolgende stukje onmiddellijk duidelijk gekaderd wordt. Waarmee dan ook nog eens extra, met weinig woorden, een belangrijke karaktertrek van Cato, een hele grote dierenvriend, in de verf wordt gezet. Bijzonder vind ik ook de vele verwijzingen naar literatuur (oa Lulu Wang) en wetenschap, waardoor ook de intelligentie van Cato wordt onderstreept. Als lezer leer je haar bijzonder goed kennen.
Dit boek staat terecht in het rijtje van kanshebbers op de Hebban Debuutprijs. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik het mocht lezen en geef het boek vier sterren. 4 ****