Onschuldig!

In ‘Ik heb mijn vader niet gedood’ (Davidsfonds Uitgeverij) vertelt Chris Picavet het waargebeurde verhaal van Leon Van Huffel die er in de jaren ‘40 van beschuldigd werd zijn vader Frans te hebben vermoord.
Het verhaal start met de dood van Frans Van Huffel in 1947. Volgt vanaf 1948 de eenzame verbeten en ongelijke strijd van Leon om de vrijspraak te krijgen voor een moord die hij niet heeft gepleegd.
‘Ik heb mijn vader niet gedood’ geeft een uitstekende schets van de maatschappij en het leven in het Waasland in de jaren ’40 en ’50.
Het boek leest heel vlot en is heel beeldend geschreven: met gemak stel je je koppigaard Leon en zijn wanhopige echtgenote Claire voor, hoor je de achterklap en de roddels, ben je getuige van de ongenade waarin de ‘zwarten’ zijn gevallen, voel je de machteloosheid ten opzichte van het gerechtelijke apparaat, ruik je het polderland, ga je mee de strijd aan van de mens met de natuur, loop je rond in de regio Sint-Niklaas – Verrebroek en Kallo langs gekende straten, pleinen en gehuchten.
Wie Chris Picavet kent als spitsvondig sportjournalist voor de VRT, heeft na het lezen van een paar bladzijden al lang niet meer de indruk dat hij/zij een boek aan het lezen is, maar hoort de stem van Chris himself het verhaal vertellen. De ene mooie zin na de andere volgt. Combinaties van in sé eenvoudige woorden gerelateerd aan het gewone boerenleven en de boerenstiel resulteren in prachtige beschrijvingen.
Met dit boek neemt Chris Picavet de lezer mee terug in de tijd, naar een periode waar het gewone leven van gewone mensen soms een dramatische wending nam, de rozenkrans en Onze Lieve Heer nog een rol van betekenis speelden en de koffie rustig pruttelde op de stoof.