Recensie De tweede dochter

Wat een onderwerp voor een boek! Het verhaal intrigeerde mij vanaf de eerste regel: "In mijn vroegste herinnering ben ik drie jaar en probeer ik mijn zus te vermoorden."
Je weet niet goed met wie je het eens moet zijn, er is voor alle partijen iets te zeggen. Het geheel is lekker leesbaar met ieder hoofdstuk iemand anders aan het woord. Dit is meteen duidelijk want de desbetreffende naam staat er boven en er wordt steeds een ander lettertype gebruikt.
Ik kon niet meer stoppen met lezen, het moest uit. Halfverwege het boek wist ik ook niet meer of ik nu fictie of non-fictie aan het lezen was.Dat het einde ging zoals het ging was een complete en toch ook wat onaangename verrassing.
Dit was mijn eerste boek van Jodi Picoult maar het zal zeker niet het laatste zijn.