Onheilspellend (goed)

Het is een snikhete zomer op het verlaten Franse platteland. De Engelsman Sean loopt door een verwilderd bos en trapt in een wildklem. Hij raakt bewusteloos van de pijn. Gelukkig wordt hij gevonden door een jonge vrouw, Mathilde. Zij en haar zusje slepen hem mee naar hun afgelegen boerderij. Als Sean opknapt, gaat hij werken voor Mathildes vader, een rauwe, norse man die jaagt en varkens fokt. Er hangt een lugubere sfeer. Dan blijkt dat de vorige klusser verdwenen is. Iedereen op de boerderij draagt onrustbarende geheimen met zich mee. Maar ook Sean houdt veel verborgen...
Mijn mening:
Toen ik de kaft zag dacht ik sneeuw te zien en een takje met rode besjes (komt zeker door de tijd van 't jaar) maar ik was al op tweederde toen ik dacht 'waar blijft de sneeuw? Het is constant bloedheet.' Ik bekeek de kaft wat beter en zag toen pas dat het helemaal geen sneeuw was maar een witte achtergrond waar een fel zonnetje op schijnt, schaduw van takken en een tros druiven met bloed er op! Bovendien staat er linksonder in de hoek een klein L.S. en dat doet me wat, een persoonlijke groet aan de lezer.
Geen boek over patholoog David Hunter deze keer en ook minder gruwelijke details maar wel een verhaal waar van begin tot eind iets onheilspellends in de lucht hangt, en die lucht wordt steeds zwaarder naar het eind toe, en dat voel je als lezer ook. Knap gedaan. Zoals altijd leest het boek vlot door de prettige schrijfstijl. Het grootste gedeelte van het verhaal speelt zich af op een kleine vervallen boerderij in het zuiden van Frankrijk. Als je, net als ik, in Frankrijk bent geweest dan zie je het zo voor je, het wordt erg beeldend beschreven. Ik vond het een geweldig boek!