Niet onder de indruk

In De Krijtman wordt geswitcht tussen 1986 en 2016 en het verhaal wordt verteld vanuit Eddie´s perspectief. Eddie, Hoppo, Nicky, Fat Gav en Mickey vormen een hechte vriendengroep. Tijdens de zomervakantie van 1986 vindt er een akelig ongeluk plaats op de kermis, ontmoet Eddie een nieuwe leraar, meneer Halloran, krijgt Fat Gav krijtjes voor zijn verjaardag en vinden de vrienden in het bos het lichaam van een meisje. Geleidelijk ontdekt de lezer wat er precies is gebeurd die zomer, maar pas in de laatste bladzijden komt de waarheid aan het licht.
Ik was niet direct onder de indruk van het boek, zoals veel anderen wel . En nadat ik het twee dagen geleden heb uitgelezen en het even heb laten bezinken, ben ik dat eigenlijk nog steeds niet. Ik vond vooral de buitenkant van het boek en het concept van de krijtmannetjes leuk en origineel.
Het boek leest vlot, maar is qua stijl niet mijn ding. Op de een of andere manier te vlot, te druk en met een beetje teveel franje en daardoor niet mooi no-nonsense strak, maar kunstmatig geschreven. Wat ik positief apart aan het boek vind, is het feit dat de plot niet heel standaard is: niet over een dader, politie en een moordonderzoek gaat, maar over de vriendengroep en de inwoners van het dorp die eigenlijk vele jaren later nog steeds zitten met een onvoldaan gevoel, geheimen en veel vragen ten aanzien van de moord. De ontknoping in de vorm van een dubbele twist is niet helemaal onvoorspelbaar en in mijn ogen gekunsteld.
Conclusie: ik behoor duidelijk niet tot de doelgroep. Misschien had ik het boek positiever ervaren als ik het in het Engels had gelezen, omdat de sfeer dan heel anders overkomt, beter bewaard blijft. Het boek heeft me eigenlijk geen moment geboeid of geraakt. Ik heb ook niet het idee dat ik een volwassen thriller heb gelezen, alles net een beetje te simpel. Nou ja, het moge duidelijk zijn: op de cover na, not my cup of tea.