Geen klassieke Karin Slaughter

Karin Slaughter liet geen gelegenheid ongemoeid om haar nieuwe boek, Goede dochter, in de Lage Landen in de kijker te zetten. Met een heuse promotour door Nederland en Vlaanderen wist ze haar fans in vervoering te brengen. Was dat ook zo met het boek zelf?
Het eerste hoofdstuk vertelt de Slaughter-fan: “Ja, dit is een echte Karin Slaughter”. Het bloed en de hersenen spatten bijna letterlijk van de bladzijden af. Lezers met een gevoelige maag zijn dan al gewaarschuwd. Deze keiharde binnenkomer doet een bloedstollende thriller vermoeden. En hier wordt de Slaughter-kenner verrast.
Wat volgt is namelijk geen klassieke whodunit met veel politiespeurwerk, wilde achtervolgingen en tenenkrullende spannende actie. Wat volgt is een sterk staaltje psychologische thriller.
Het verhaal in het kort: Sam en Charlie maken als tiener iets verschrikkelijks mee. Hun vader, Rusty, die als advocaat de neiging heeft mensen te verdedigen die de meesten het liefst onmiddellijk achter de tralies zien verdwijnen, wordt meermaals het doelwit van wraakacties. Op een dag loopt dit echt verschrikkelijk uit de hand.
Achtentwintig jaar later is Charlie betrokken bij een schietincident op een school. Haar vader, die zijn voorliefde voor controversiële daders nog niet kwijt blijkt te zijn, neemt de verdediging van de vermeende dader op zich. Dit incident is voor Charlie de trigger die alle narigheid uit haar verleden weer naar boven brengt.
Zoals gezegd is de vraag in Goede dochter niet zozeer ‘Wie is verantwoordelijk voor de schietpartij op school?’ maar wel ‘Hoe ga je als tiener, als volwassene, als ouder, als zus, als familie om met een drama dat je hele leven op zijn kop zet. Kan/mag je de waarheid naar je hand zetten? Verdient iedereen een eerlijke verdediging? Kunnen sommige potjes beter gesloten blijven? Wat drijft een mens om een gruwelijke misdaad te begaan?” Dit boek gaat dus veel verder, veel dieper dan een standaard detectiveverhaal.
In tegenstelling tot de andere boeken van Karin Slaughter, die je in één ruk uitleest, zit in dit verhaal een wisselend tempo. De proloog is nagelbijtend spannend en leest (jawel) als een trein. Daarna remt het verhaal een beetje af, tot ongeveer het halverwege. In dit verhaal koos Slaughter ervoor om drie grote flashbacks te verwerken. Die laten de lezer ook weer even op de rem staan, om er daarna met een rotvaart weer vandoor te gaan.
Het verhaal is dus niet wat je van Karin Slaughter verwacht, maar je herkent er wel haar hand in: haar onnavolgbare plastische beschrijvingen, die soms echt niet voor gevoelige zieltjes weggelegd zijn, de manier waarop ze de beklemmende gruwel even kan doorbreken met droge humor, de spitsvondigheid en de echtheid van haar personages. Geen klassieke Slaughter dus, maar daarom zeker niet minder goed!