Origineel verhaal, maar zeer oppervlakkig uitgewerkt

De vormgeving van het kaft trok me wel aan. Zwart, wit en enkele spat rood maken er een aantrekkelijke cover van. Qua tekening is er enkel de eenzame, witte schommel. De vermelde woorden spreken boekdelen en spelen met de lezer zijn denkbeelden en verwachtingen. De woorden worden gericht naar jou zodat het lijkt alsof jij zelf een deel zal uitmaken van … De Ketting !

De gescheiden Rachel is op weg naar haar oncoloog wanneer ze plots een verontrustend telefoontje krijgt. Haar dochter is op klaarlichte dag ontvoerd en wordt ergens vastgehouden door de beller. Er wordt aan Rachel meegedeeld dat ze vanaf nu deel uitmaakt van De Ketting. De instructies volgen is het enige wat ze kan doen als ze haar dochter Kylie levend terug wil zien.



‘Doe deze blinddoek om. Wat jouw moeder de komende vierentwintig uur doet bepaalt of je blijft leven of niet.’



Wanneer er kinderen iets ten onrechte wordt aangedaan is het voor velen onder ons voorspelbaar : dit belooft een meeslepend verhaal te worden ! En ja, dat had het inderdaad kunnen zijn ware het niet dat er dan toch op emotioneel vlak flink zou moeten gesleuteld worden aan de personages. Ik heb nauwelijks enige tastbare, uitzinnige paniek gemerkt. De moeder leek soms een robot, iemand die de gehele toestand als vanzelfsprekend vond waardoor het boek soms te klinisch overkomt.

Het verhaal start snel, maar algauw merk je dat er qua spanning geen stijgend verloop is. Het idee op zich , daar kan je niet omheen, is erg origineel ! Het eerste deel is nagenoeg, net zoals de personages, van een laag niveau. Allemaal erg uitdrukkingsloos. In het tweede deel is er sprake van meer speling wat betreft de spanningsboog. Dit komt voornamelijk door de flashbacks die de schrijver gebruikt om de mensen achter De Ketting beter in beeld te brengen. En dat werkt uitmuntend, de karakterschets zorgt af en toe voor een koude rilling. Het vangt het gemis van inlevingsvermogen in het vorige deel deels op, maar het maakt er in totaliteit nog geen sublieme thriller van.



‘Als je dit leest, betekent dat dat er iets misgegaan is. Waarschijnlijk ben ik dood.’



McKinty gebruikt een vlotte, makkelijke pen waardoor ‘De Ketting’ toegankelijk is voor een ruim publiek. Wat me wel stoorde was het feit dat het een vrijwel simplistische taal was, maar er tijdens het verhaal zo’n drietal woorden tevoorschijn worden getoverd die zo overroepen zijn dat het haast belachelijk is dat de auteur (of vertaler) deze heeft gebruikt. Tijdens het dialoog van Rachel met haar 13-jarige dochter wordt bijvoorbeeld het woord solipsisme gebruikt.

Maar niet enkel die paar absurde woorden ergerden me, deels stoorde ik me ook aan het feit dat er hier en daar filosofische wijsheden werden gebruikt. Men deed me meer en meer het gevoel geven dat men taalkundig wel probeerde om boven een standaard boek te willen uitsteken, maar dat de povere poging om hiermee het verhaal naar een hoger literair niveau te tillen faalde.

Ondanks het vermoeden dat er enkele kinderen zullen ontvoerd worden, kent het aantal personages een perfecte dosering. In deel één wordt er per hoofdstuk ook duidelijk het tijdsverloop aangegeven, wat in deel twee dan weer chaotischer overkomt. Daar wordt namelijk de tijdsbepaling in de tekst zelf weergegeven.

Dit originele verhaal had zoveel bewegingsruimte om er een huiveringwekkende thriller van te creëren, maar spijtig genoeg heeft McKinty de mooie kansen niet benut. Een aangename thriller om tussendoor te lezen, niet meer niet minder !

3.5***1/2