Stof tot nadenken.

Titel : Gebroken – Nooit verslagen
Auteur : Patsi Desiree
Uitgeverij : Ambilicious

‘Pas op hé, want da’s maar een rare !’
‘Wat voor een gezin is dat toch ? Die ouders kunnen hun kind niet in bedwang houden!’
Of zoals de auteur van dit boek noteert : ‘Zie dat je niet wordt zoals Isla!’
Net alsof Isla in de winkel stond en dacht : ‘Ik wil vandaag een borderliner zijn en och, geef me ook nog een extra portie bipolaire stoornis.’
Vooroordelen … roddels … betweters …
Het is niet zomaar een weg die je inslaat. Een psychische ziekte overvalt je, palmt je in. Het is als spinnenrag waar je niet van los kan komen. Een onzichtbare ziekte waar je niet voor kiest, maar die jou wel te pakken kan krijgen. Een stoornis die niet enkel de patiënt, maar ook zijn/haar familie, vrienden van de hemel naar de hel manoeuvreert.

‘Ergens is er nog dat kleine beetje besef dat er meer is dan alleen maar mijn ziekte, meer dan alleen maar de “borderline” ‘.

Het boek is ingedeeld in drie stukken. Je hoort de kant van dochter Isla en het verhaal van haar moeder. Tenslotte wordt er in het derde deel een testament opgemaakt. Het is misschien vooral het tweede deel dat me het meest heeft ontroerd, omdat er toch regelmatig overeenkomsten waren die me getekend hebben, die me tot de Ann hebben gevormd die ik nu ben. Het gaf me soms het gevoel niet alleen te zijn met mijn visie en mijn neiging om als einzelgänger door het leven te gaan.
Basis van het boek is zoals verwacht de ziekte van Isla. Hoe alles begon, hoe zij alles ervaart, hoe ze elke dag weer ploetert om te overleven, om te leven. Vol bewondering, want het benam mijn adem als ik las hoe Isla telkens toch probeert zich vast te klampen aan een flinterdun touwtje om niet te zinken in het diepe. Ondanks de twee stemmen in haar hoofd tracht ze rekening te houden met de mensen om haar heen. Verwanten die om haar geven, haar blijven ondersteunen.
‘Gebroken – nooit verslagen’ opent een deur, haar verhaal laat buitenstaanders merken wat een strijd het is. Ik kan enkel maar vaststellen dat zowel zij als haar moeder een zeer grote indruk op me nalaten. Ik vrees dat men zelfs na het lezen van dit korte relaas je nog maar een kwart kan aanvoelen hoe borderline (of een andere psychische aandoening) een impact kan hebben op iemands leven.

‘Psychiatrie is nog steeds een taboe voor velen’

Hun kijk over hoe mensen denken over psychiatrie is realistisch. Het is inderdaad hokjesdenken. Buitenstaanders hebben veelal het beeld dat je je maar moet verzetten tegen negatieve gedachten, dat je er zélf voor kiest om depressief te zijn, dat je gewoonweg niet moet luisteren naar die stemmetjes in jouw hoofd. Empathie is vaak ver zoek. Vandaar dat ik van mening ben dat Desiree’s en Isla’s verhaal door iedereen moet gelezen worden. Gewoonweg om even stil te staan bij de medemens. Iemand die misschien dagelijks een strijd moet leveren tegen zijn demonen, iemands partner die elke seconde van de dag op z’n qui-vive moet zijn omdat er kans is op een wanhoopsdaad, een moeder of vader die er alles voor zou doen om haar/zijn kind eens heel even oprecht te zien lachen.
Je weet nooit wat er bij iemand thuis gaande is of wat er iemands hoofd afspeelt. We kunnen alleen luisteren naar elkaar, elkaar helpen. Mensen hebben steeds zo snel een oordeel klaar, staan snel paraat met een stempeltje, zitten in no-time op de eerste rij om al gniffelend iemand met een vinger na te wijzen. Laat dat gewoon en heb elkaar lief.
Het zou zomaar op een dag ook jou kunnen overkomen.