Beklijvend donkere lectuur

Titel : NICOLAS en de verdwijning van de wereld
Auteur : Anne Eekhout
Uitgeverij : De Arbeiderspers

‘Apocalyps’, ‘Striphelden’, ‘Dystopie’, ‘Fantasie’ en ‘Kosmos’.
Dit waren enkele kernwoorden voor één van de nieuwe blind date leesclubs bij Hebban. En omdat ik best wel eens graag smul van een YA met een dystopisch smaakje schreef ik me met veel plezier in !
Toen ik uiteindelijk het boek in handen kreeg was ik niet zo van mijn sokken geblazen. Zowel titel als korte inhoud gaven me een wrang gevoel. Ik vreesde het ergste : dit boek wordt niks voor mij, dit wordt een zwaar gevecht !

Nicolas leeft met zijn ouders in een appartement in een drukke straat. Een jongen met een passie voor strips, wat een ware houvast blijkt te zijn in zijn jonge leven. En misschien is juist dàt en zijn fantasie het broodnodige wanneer er op televisie plots meegedeeld wordt dat een zwart gat onderweg is naar de aarde waardoor de mensheid in een luttel moment zal worden weggeveegd.

‘Ze laat me rondjes draaien onder haar arm en het voelt alsof alles eeuwig is.’

De eenzame bubbel waarin Nicolas leeft wordt zeer fragiel beschreven. Een 8-jarige jongen die zich een weg moet banen binnen de scheuren van het ‘gezin’ waarin hij opgroeit. Als toekomstige grote broer wil hij opboksen tegen de verzadigde negativiteit en het pessimisme van de buitenwereld. Hij wil letterlijk een gevecht voeren zoals de helden uit zijn stripverhalen. Hoe lang kan je sudderen in je positieve bubbel, in je achterhoofd wetende dat de nieuwsberichten misschien toch wel de waarheid spreken ?
‘Nicolas en de verdwijning van de wereld’ is een boek dat me een dubieus gevoel gaf. Tijdens het lezen had ik meermaals het idee dat de auteur niet tot me door kon dringen. Maar naarmate het levenspad van Nicolas vordert, hoe meer de greep steviger wordt en Eekhout je doet pauzeren. Die pauzeknop wordt ook nú, tijdens het typen van deze recensie, vaak ingedrukt. Vooral naar het einde toe en zelfs na omslaan van de laatste pagina van het boek lijkt het soms alsof je vastzit in een eindeloos draaiende spiraal waarbij het enige je kan doen is : ronddraaien en tobben. Als je de achterflap leest verwacht je je min of meer aan een boek met wat actie, het zwarte gat dat sterk op de voorgrond zal treden. Het hele thema omtrent het zwarte gat is enkel bijzaak. De auteur brengt andere zware onderwerpen meer naar de voorgrond om niet spoilen o.a. het belang van vriendschappen, de impact van communicatie binnen een gezin. Het vergrootglas wordt eigenlijk voornamelijk gericht op Nicolas zelf en diens relaties met anderen. Puik werk om de ik-vorm te gebruiken en alles vanuit een kind zijn standpunt te vertellen. Alleen had ik het dan misschien een beetje moeilijk toen de leeftijd van de jongen werd prijs gegeven. Het beeld dat ik had veranderde hierdoor, daar ik Nicolas met momenten een 5-tal jaar ouder had ingeschat.

‘De geur van de wereld is niet meer zoals vroeger, maar als je je best doet kan je de wind en de zon nog ruiken, door alles heen wat rot.’

Dit is geen lectuur die voor iedereen is weggelegd of alleszins niet op eender welk moment evengoed te interpreteren valt. Zo’n situatie kennen we allemaal wel … een boek starten, maar het na enkele pagina’s wegleggen omdat het niet aanslaat. Enkele maanden erna nog een poging wagen en de woorden met een totaal ander inzicht in zich opnemen. Eekhouts nieuwe is zo ééntje. Het verhaal begint schemerig, maar nijgt daarna meer grijzer, donkergrijs … tot het eigenlijk een zeer donker belicht drama wordt.
Ik had nog nooit eerder iets van deze schrijfster gelezen, maar haar schrijfstijl is speciaal. Het lijkt eerst allemaal vlakjes, maar eens je verder kijkt is het meer : *slik* weer zo’n zin of passage waar ik beter even bij stil kan staan. Het waren ook eerder de fijn beschreven, gevoelige omgangsvormen die zorgden voor emotionele momenten. Bijvoorbeeld een dans van Nicolas met iemand die hem nauw aan het hart ligt wordt zo puur neergezet dat je haast de intimiteit tussen beide personages kan voelen, kan vastnemen. En als je dat als lezer kan zeggen, betekent dat enkel en alleen maar dat de auteur met hart en ziel een geslaagd boek heeft geschreven.