En toen werd het stil in huis ...

Ik heb het niet zo voor boeken die voor een groot publiek bestemd zijn. Dat komt misschien door die grandioze karaktertrek van me dat ik veelal tegendraads doe en nogal eigenzinnig ben, maar toch … áls ik dan eens toegeef aan mijn nieuwsgierigheid om een gehypet boek te lezen, volgt er nadien meestal een grote teleurstelling.

Toch wou ik ‘Stillhouse Lake’ een kans geven. Waarom ? Vooral vanwege de korte inhoud. Een samenvatting die, naar mijn mening, iets teveel spoilers bevat. Eigenlijk zou je dit boek gewoon moeten lezen zonder vooraf een recensie raad te plegen of de achterflap te lezen. Gewoon starten aan het verhaal en je laten meeslepen door het verhaal van Gina.



‘De moordenaar van meer dan twaalf jonge vrouwen, wier bobbelende lichamen onder water heel langzaam tot ontbinding overgingen.’



Ik hoor het je al vragen. ‘Over wat gaat het boek dan eigenlijk ?’ Wel, over een vrouw die met haar kinderen aan een meer woont. Ze kon geen andere uitweg vinden dan te verhuizen en elke ochtend te ontwaken met een lichte hoop op een betere toekomst.

Meer verklap ik niet, meer wil ik je gewoonweg niet zeggen. Wat ik wel kwijt wil is dat je dit eerste deel van de serie moet lezen. Dat je daarom ook de eerste paar dagen afgesloten wil zijn van de buitenwereld, dat je een paar keer enkele diepe zuchten zal slaken, dat je af en toe eens zal vergeten ademen, dat je zal vloeken, dat je ‘kiekevlees’ (voor Nederlandstaligen : een kippenvelmoment) zal krijgen. Dit alles en nog zoveel meer. Je zal nadien elke dag naar jouw agenda piepen en aftellen naar 9 oktober, want rond deze periode komt het vervolg ‘Killman Creek’ uit.



Een voltreffer. Ja, zo zou je deze actiethriller kunnen noemen.

‘Stillhouse Lake’ is by far, één van de beste thrillers die ik ooit gelezen heb. Ikzelf heb wèl de achterflap gelezen en achteraf gezien had ik daar spijt van, want die eerste hoofdstukken hadden me waarschijnlijk nòg meer in hun macht gehad dan dat ze nu deden. De eerste zeventig pagina’s waren soms een worsteling. Het hoofdpersonage Gina kwam vlug klagend en zagend over waardoor verder lezen soms vervelend werd. Maar inderdaad, soms is het beter om door te bijten, want zodra je Gina en haar kinderen beter leert kennen, kan je alles een beetje beter plaatsen en is de tijd gekomen om omver geblazen te worden door enkele plottwists waar je als fervente thrillerliefhebber enkel maar van kan dromen.



‘Zodra de koplampen het huis belichten, zie ik bloed.’



Caine kent haar personages door en door. Hun uitwerking kent een perfecte balans waardoor je je hen feilloos kan visualiseren. Het aantal personages is mooi gedoseerd en Caine plaatst hen één voor één zo in het verhaal dat ze ongegeneerd jouw hersenen gaan bespelen. Niet enkel Gina wordt opgejaagd, maar ook als lezer voel je dermate de spanning stijgen dat je niks anders kan doen dan hoofdstuk na hoofdstuk Gina’s rasse schreden te bewandelen en haar emoties te laten doorsijpelen tot in jouw limbisch systeem. De bruuske dialogen, de angst, de warmte is zo geschreven dat je het hele verhaal als een film voorbij je ziet gaan. En oh ja hoor, niemand ontsnapt aan de massa’s turbulentie die Caine doorheen dit verhaal sjeest. Het is huppelen van de ene scène naar de andere. De schrijfster gunt je nauwelijks een adempauze, hier is geen sprake van een hobbelige spanningsboog. De spanning stijgt en stijgt en stijgt tot een cliffhanger van jewelste.

Ook qua locatie is Caine erin geslaagd sfeer beeldig te belichten. Je slaat als het ware de muggen van je weg terwijl je enkele passages leest, je hoort het water op de achtergrond kolken. Deze stilte rond het meer is weliswaar zeldzaam, maar ik raad ten stelligste aan om dat zelf te ontdekken. Ik, ik tel verder af naar ‘Killman Creek’ …



5*****