Een klepper van jewelste

‘Eland’ betovert je reeds vanaf het eerste moment. Kleine Daniel kruipt op een winteravond uit z’n ledikant om vervolgens in het schuurtje in de tuin giftige inkt te drinken. Een urgente operatie volgt om kleine Daniel te redden. Moeder (Francis) en vader (Leon) sluiten het schuurtje, dat dienst deed als doka, direct af en ook het fotografisch materiaal van vader dient direct verkocht te worden.
Het hele accident heeft invloed op hun verdere leven. Daniel wordt in zijn beginjaren kort opgevolgd door zijn moeder, de moederlijke affectie lijkt meer een verpakking om de gedane fout van toen te doen vergeten. Het gehele inkt-accident lijkt een grotere invloed te hebben op ieders verloop dan verwacht. Gedurende het boek volg je het leven Daniel worstelend met het ontdekken van zichzelf. Hij vindt rust in de bibliotheek waar z’n moeder werkzaam is, raakt snel in de ban van letters en woorden.
Het boek is opgedeeld in verschillende hoofdstukken telkens opgesmukt met beelden wat het lezen nog aangenamer maakt, telkens reflecties naar wat komen zal. De korte hoofdstukken doen je doen vliegen door het dikke boek. Meermaals doet het me denken aan ‘De dagboeken van Adrian Mole’, maar dan echt veel meer doordacht, op een hoogstaand literair niveau.
De vermeldingen naar films, kunst, literatuur geven dit boek dat extra tikkeltje meer.

Lykele Muus diept de personages zodanig uit dat je het gevoel krijgt hen echt te kennen. Elkeen maakt emoties bij je los. Het is een boek dat blijft nazinderen, dat je na het lezen nog even in je handen doet houden om te beseffen dat deze klepper spijtig genoeg ten einde is.