Mix van toenemende spanning en verwarring als rode draad

Met "Het meisje in de trein" heeft Paula Hawkins intussen overal moeiteloos verkooprecords verpulverd. In geen tijd werd een nieuwe hype geboren. En laat me nu nét niet van zulke rages houden. Toch was er iets dat mijn nieuwsgierigheid prikkelde en me aanzette om me aan het boek te wagen. (Ik geef grif toe: het lot heeft me hierbij een handje geholpen toen Dizzie.nl het in mijn brievenbus deed belanden.)

Het verhaal leest ontzettend vlot, al was het aanvankelijk even wennen aan het constant springen tussen de personages én tijdspannes.
Met Rachel, een van de hoofdfiguren, krijg je een unieke kijk op het leven van iemand die serieus met een alcoholverslaving worstelt. Je kan je enerzijds probleemloos inleven in haar wankele greep op de realiteit. Anderzijds wekt ze door haar "zwakheid" naast sympathie en begrip soms ook ergernis op, wat ik alleen maar als een verdienste aan de auteur kan benoemen. Deze is er dan ook probleemloos ingeslaagd om een goed uitgewerkt karakter neer te zetten. Desalniettemin dragen Rachels problemen een welkom steentje bij aan de toenemende mix van verwarring en spanning die als een rode draad doorheen het boek loopt. Met als gevolg dat je dan ook steeds geboeid en hongerig verder blijft lezen.

"Het meisje in de trein" als dé thriller van 2015 bestempelen vind ik te hoog gegrepen, maar het is onmiskenbaar een lekker spannend boek, met geloofwaardige personages.
Toch blij dat ik de kans gekregen én genomen heb om mijn vooroordelen opzij te schuiven!