In te veel tekst verpakt simpel verhaal

‘De dood voor ogen’ is een tegenvaller na Peter James’ prima debuut ‘Doodsimpel’. Het verhaal heeft een interessant uitgangspunt, namelijk de vondst van een cd waar zaken op staan die het daglicht niet kunnen verdragen, maar kent geen verrassingen. De personages komen onvoldoende tot leven. Het wil maar niet spannend worden. Niet heel plezierig om te lezen ook, omdat te pas en te onpas de vaart getemperd wordt als gevolg van gedetailleerde beschrijvingen en uitweidingen die er totaal niet toe doen. Alsof de auteur per se een dik boek wou produceren, maar meer is niet altijd beter. “Jon Rye was een onverzettelijke, pezige man van achtendertig, met een jongensachtig, strijdlustig gezicht en dunnend, kort geknipt blond haar, gekleed in een wit overhemd met korte mouwen, marineblauwe broek en zwarte schoenen, de onopvallende, op een uniform lijkende kleren die hij elke dag naar zijn werk droeg, en dat het zaterdag was maakte voor hem geen verschil.” Pfff.

Logische verbanden zijn soms ver te zoeken, zoals in de passages over de zieke hond en een mogelijke teek. Toeval is in thrillers als deze een blijkbaar onontkoombaar element om de materie afgerond te krijgen. Het slot is leuk, maar ligt in de lijn der verwachting. Ongelukkige zinnen en taalfoutjes completeren het beeld. ‘De dood voor ogen’ is een rommelige mix van simpel verhaal + weinig inspirerend schrijfwerk en had gerust honderd pagina’s minder mogen tellen.

[spanning 2, plot 2, leesplezier 2, schrijfstijl 2, originaliteit 2, psychologie 2]