Onbevredigend

De tetralogie De Noordzeemoorden is groots in de publiciteit gezet. Als dan ook nog op de cover van deel 1, 'Galgenveld', vermeld staat dat Isa Maron zich hiermee "definitief bij het rijtje van beste thrillerschrijfsters van Nederland" schaart mag je als lezer hoge verwachtingen hebben. Pretenties te over, maar de verwachtingen zijn niet ingelost.
In 'Galgenveld' zijn de hoofdrollen voor de 19-jarige Kyra Slagter en rechercheur Maud Mertens. Kyra is als eerste ter plaatse bij een moord en neemt initiatief in het onderzoek naar de dader. Maud laat dat gebeuren, pleegt zelfs overleg met Kyra, wat ongeloofwaardig overkomt. Maud heeft een lastige puberdochter, Kyra een verdwenen zus, verhaallijnen die ongetwijfeld in de volgende delen verder uitgewerkt worden. Matig verhaal, voorspelbaar, weinig realistisch en niet spannend. Daarnaast is er de cursief gedrukte verhaallijn over een meisje in Schotland. Kyra's zus? Dat wordt niet duidelijk, deze interessante en boeiende draad wordt niet afgehecht, maar blijft onafgewerkt hangen. Het zou me niet verbazen als opheldering pas in deel 4 plaatsvindt.
De schrijfstijl van Isa Maron is tweesoortig. Het cursieve gedeelte is goed en leest plezierig, maar beslaat slechts een fractie van het boek. De overige tekst, de meeste dus, is simpel, alsof young adults de doelgroep zijn. Het eenvoudige taalgebruik is nog tot daaraan toe, maar de vele incomplete zinnen, herhalingen, vloek- en scheldwoorden zijn ronduit vervelend. Van auteurs uit de categorie 'beste thrillerschrijfsters van Nederland' verwacht ik topkwaliteit en dit blijft daar verre van.

Onbevredigende doorsneethriller, die heel rap weer uit het leesgeheugen verdwenen is. Deel 2 zal aanmerkelijk beter moeten zijn wil Maron mij ervan overtuigen ook 3 en 4 te lezen. Daar helpt geen reclamecampagne aan, de boeken moeten voor zich spreken.