‘Het tweede leven van meneer Roos’ is het derde deel uit de Barbarottireeks van Håkan Nesser. Na ‘De man zonder hond’ en ‘Een heel ander verhaal’ weet de lezer inmiddels waar hij op mag rekenen: een degelijk verhaal met uitgediepte personages, verteld in de zo typerende stijl van Nesser. Niet aan te bevelen voor liefhebbers van snelle, harde actiethrillers, maar top voor wie van mooi schrijfwerk, niet-alledaagse invalshoeken en psychologische diepgang houdt.

Ante Valdemar Roos, roepnaam Valdemar, is een doodgewone saaie man. Thuis is hij niet gelukkig, op zijn werk evenmin. Op zekere dag wint hij de toto, alle dertien goed, en grijpt hij zijn kans. Hij zegt zijn baan op, zonder zijn vrouw daarover in te lichten, en koopt een afgelegen huisje waar hij stiekem zijn dagen doorbrengt. Daar, in Lograna, ontmoet hij Anna, weggelopen uit een tehuis voor aan drugs verslaafde meisjes die het rechte pad weer op geholpen moeten worden. Tussen Valdemar en Anna ontwikkelt zich een vader-dochterrelatie, ze voelen zich bij elkaar op hun gemak. Totdat de ex van Anna opduikt … Valdemar en Anna gaan er samen vandoor, er zit niets anders op.
Inspecteur Gunnar Barbarotti houdt zich bezig met een graffitizaak, maar bekommert zich liever om Valdemar, die door diens echtgenote als vermist is gemeld. Zijn zoektocht leidt hem naar het lichaam van een vermoorde man. Pas vanaf dat moment start er een serieus onderzoek naar de verdwenen Valdemar.

Håkan Nesser gaat bespiegelend te werk vanuit verschillende perspectieven en maakt van gewone mensen buitengewoon interessante. Hij weet de gedachten van de personages feilloos over te brengen op de lezer. Je verbeeldt je Valdemar te kennen, je denkt te begrijpen wat hem beweegt, je hebt de neiging met hem mee te denken, oplossingen te verzinnen voor de omstandigheden waarin hij met Anna verkeert. De woorden van Valdemars overleden vader - “Beter dan dit wordt het nooit” - keren steeds terug in het verhaal. Als een mantra, bijna beangstigend, dreunen ze door.

Gunnar Barbarotti komt meer aan bod dan in de voorgaande delen uit de reeks, maar speelt een ondergeschikte rol in verhouding tot die van Valdemar en in iets mindere mate Anna.
Håkan Nesser zet ongekunstelde mensen met menselijke gevoelens neer, verre van bedachte typetjes. De misdrijven in het verhaal vloeien voort uit dat menselijke en zijn, hoe verfoeilijk ook, volkomen verklaarbaar en begrijpelijk.