Sterk begin, koud en onvoldoende onderbouwd verhaal

Sterk begin, maar al snel wordt het verhaal ongeloofwaardig. Om niets te verklappen volsta ik met te zeggen dat het volstrekt onlogisch in elkaar steekt, met name de tijdspanne die het complete verhaal beslaat en het motief lopen uit de pas, zijn niet met elkaar te rijmen.
De hoofdrol is voor inspecteur Helen Grace, een politievrouw met een eigenaardige 'hobby', die moeilijk te plaatsen is. 'Iene Miene Mutte' is luguber, maar zodanig emotieloos geschreven dat de gruwelen niet echt binnenkomen. Met de schrijfstijl is niets mis, de hoofdstukken zijn echter zo kort en daarmee de brokstukken van het verhaal zo klein, dat het niet lekker doorloopt. Een koude Helen, die zelfs geen kik geeft als een naaste collega het leven laat, een opgerakeld verleden dat onvoldoende toegelicht wordt en zeer weinig verklaart, de nodige doden, toevalligheden.
In psychologische onderbouwing laat M.J. Arlidge het nogal afweten: hij raakt slechts aan zaken, alsof hij het zelf ook niet zo goed weet, maar de schijn probeert te wekken dat hij de materie beheerst. Doet hij misschien ook, al geeft hij er in dit boek geen blijk van. Het gebrek aan onderbouwing kan wellicht ook verklaard worden uit het feit dat het schrijven van scenario's voor crimeseries zijn vak is; op tv en in films is het minder belangrijk, waar we dat in een boek juist wél willen zien.

Het is het net niet, toch goed genoeg voor drie sterren. Kan zijn, dat de nu nog ontbrekende verklaringen in het volgende deel van de Helen Grace-reeks aan de orde komen, maar dan nog. Ook deel 1 moet klinken als een klok en doen verlangen naar deel 2. Ietwat teleurstellend, desondanks kijk ik wel uit naar de volgende Helen Grace.

[spanning 3, plot 2, schrijfstijl 4, leesplezier 3, originaliteit 3, psychologie 2]