Sentimentele whodunit

Sluit je ogen bevat dermate veel privébesognes en sentimenten rond psycholoog Joe O'Loughlin dat het misdaadverhaal erdoor ondergesneeuwd wordt. De schrijfstijl van Michael Robotham is zoals altijd uit de kunst. De balans werk-privé is in deze thriller verre van evenwichtig. O'Loughlin haalt voortdurend herinneringen op, mijmert over zijn relatie met (ex-)vrouw Julianne.

Joe's vaste maatje Ruiz komt voorbij, beiden werken mee in een onderzoek naar meerdere moorden. Beetje flauw verhaal, à la Midsomer Murders, waarin de ene na de andere verdachte de revue passeert en uiteindelijk - hadden ze dat niet eerder kunnen bedenken? - de dader boven komt drijven. En niet dankzij gedegen onderzoek.

Een thriller met minpunten, maar toch ... Vakman Robotham weet er desondanks een boeiend geheel van te maken, waarin je meegesleept wordt. De Joe O'Loughlin-reeks mag nog wel even doorgaan, maar dan graag met verhaallijnen in acceptabele proporties tussen privésores en crime.

[spanning 3, plot 3, schrijfstijl 5, leesplezier 5, originaliteit 3, psychologie 4]