En?

En, wat is het punt? Wat wilde Alma Mathijsen zeggen met 'Vergeet de meisjes'? Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Toen ik de auteur enkele dagen geleden in DWDD zag, begon ik een achterliggende feministische gedachte of boodschap te bevroeden. Dus: boek nogmaals gelezen, maar hoe ik ook speur, ik zie het niet.

Iris Kouwenaar en Kay Idle wonen samen. Kay verzorgt Iris, die schrijfster is en al lange tijd niets meer geproduceerd heeft. De vrouwen vertellen elkaar verhalen, steevast over bijzondere, sterke vrouwen. De Amerikaanse journalist Fields is de verteller. Hij moet in een kast kruipen en zich onder een bed verstoppen om te volgen hoe de vrouwen met elkaar omgaan, hij hoort en ziet alle intimiteiten die ze delen (geen seks, puur platonisch). Een erg gekunstelde manier om in kaart te brengen wat Iris en Kay beweegt.

'Vergeet de meisjes' wist mij niet te boeien, ondanks de mooie schrijfstijl van de auteur. Ongetwijfeld schort er iets aan mijn belevingswereld, dat ik niets begrijp van dit boek. Het gaat mij boven de pet.